3
çocukken herkesin mutlaka oynadığı oyun.bizde bu oyunun 2 demirbaşı vardı ki onlar oynadığı zaman sırada izleyecek yer bulunmazdı.kisi de o kadar iddialıydı ki kaybettikleri anda sinirden oyunu falan gözleri görmez birbirlerine sararlar,bu arada hepimiz de gazı verirdik,sonrasında da yenilen pehlivan misali geri gelirlerdi. ancak ne hikmetse her seferinde ortadan paralar kayboluyor, arkadaşlar tekrar para koymak zorunda kalıyorlardı.tabii bunu anladıklarında sınıfın en irisi olmalarından ötürü parmak futbolu sınıf için bitmişti.(u: "pff kendimden utandım")(u: "sanki bana araba alıyoduk")(u: "yüz binlerle alt tarafı küçük cips")
