53
hayatımda gideceğim ilk avrupa kupası maçı ve 8 yaşında evde heyecandan kudurarak babamı beklemem hala gözümün önünde. biletim kapalı üst'ten. stada giriyorum atmosfer muhteşem. heyecan tavan yapmış durumda. çocukken bildiğim belli başlı futbolcular var milan'da çok korktuğum. hepsi fifa 99'un suçu. maç başlar ve mağlubuz ki ardından capone atmış ama bi tane daha yemişiz. ikinci yarı zaman su gibi akıp geçiyor ve biz mağlupken maçın başında oynamadığı için çok sevindiğim ve milan'da en çok korktuğum isim olan zvonimir boban oyuna giriyor. sinirimden ağlıcam. avrupa durumlarını da anlamıyorum yenilirsek nolucak falan tek istediğim galibiyet ve moralim aşırı bozuk. hele dakika olmuş 85... ama o anda işte ergün topu soldan aldı ortasını yaptı. benim hala anlamadığım bir kafa vuruşu. o nasıl yükseliş o nasıl topa vuruş?? ama gol işte abi gol! eşitlemişiz skoru. hakan atmıştı işte kral! futbolcuları da ismen biliyorum bide nerede oynadıkları. dedim ya 8 yaşında çocuğum işte anlamıyorum çok. ardından gene aynı pozisyon ama bu sefer penaltı! oldu abi alıcaz havalara uçuyorum. hakan şükür'ü bekliyorum topun başına ama babam ümit vuruyor dedi. işte o an soğuk terler dökmeye başladım ben. ümit penaltı atabilir mi bilmiyordum. korkuyordum. arkamı dönmüş gözlerimi kapamıştım. zaman durmuştu sanki. ama işte o ses! cehennemin haykırışı! gol ulan gol! koyduk milan'a ulan! ağlıyorum ama sevinçten sinirimden değil. çok mutluyum öyle böyle değil. o çok korktuğum ümit'se sadece penaltıyı atmakla da kalmadı! bir zaferin tohumlarını atmıştı biz farkında olmadan. ne diyebilirim ki daha. yazdığım herşey gayet açık değil mi? bir tarih yazdık biz tarih!
http://cehenneminbekcileri.blogspot.com/...out-ve-comeback.html
http://cehenneminbekcileri.blogspot.com/...out-ve-comeback.html