9
ailemde büyük kesim fenerbahçe taraftarı , ben ise nasıl ve hangi duygularla galatasaray taraftarı olduğumu hatırlamıyorum çok çok küçüktüm . ama galatasaray ile gönül bağımı ; neuchatel xamax a istanbulda 5 attığımız maçı ailemin öğretmenlik yaptığı köyde radyo başında , maçın içindeymiş gibi dinlerken ve maçı anlatan spikerin 5.golden sonra ağlamak istiyorum nidalarına karışan sevinç ve gurur gözyaşlarımla attım .
hasta fenerli babam ve maçı beraber dinlediğimiz öğretmen arkadaşları (hemen hepsi fenerliydi ) benimle birlikte havalara zıpladı , takımımızın galibiyetinden gurur ve onur duydu .
fenerli olmam için hiçbir zaman bana baskı yapmayan ve "çocuklar doğruyu kendileri bulabilirse doğru o zaman gerçekten doğru olur " mottosunu dilinden düşürmeyen babam , meşhur 3-0 dan 4-3 yenildiğimiz maçın sonrasında beni kızdıran kızkardeşime tokat atmam ve kulağını kanatmam nedeniyle ( zamanı geri döndürme şansım olsa hayatta hiçbirşeyi o ana gidebilmeye tercih etmem ) hayatımda bana attığı en ağır dayakla birlikte ( bu arada dayağı kardeşimin önünde attı :) eline koluna sağlık ) gene meşhur mottosu ile finali yaptı , zavallı kardeşim yediğim dayağa üzülüp , ağlayarak "abi tamam ben galatasaraylıyım artık babam seni bir daha dövmez" deyince çektiğim vicdan azabının nedenli tarifsiz olduğunu anlamak zor olmasa gerek .
sonuç olarak kardeşimi galatasaraylı yapmam çok ahmakça bir davranışımın ardından onun büyük yüreğindeki abi sevgisi ile harmanlandı , şu anda gerçketen sıkı bir galatasaraylı ve ben onunla gurur duyuyorum .
hasta fenerli babam ve maçı beraber dinlediğimiz öğretmen arkadaşları (hemen hepsi fenerliydi ) benimle birlikte havalara zıpladı , takımımızın galibiyetinden gurur ve onur duydu .
fenerli olmam için hiçbir zaman bana baskı yapmayan ve "çocuklar doğruyu kendileri bulabilirse doğru o zaman gerçekten doğru olur " mottosunu dilinden düşürmeyen babam , meşhur 3-0 dan 4-3 yenildiğimiz maçın sonrasında beni kızdıran kızkardeşime tokat atmam ve kulağını kanatmam nedeniyle ( zamanı geri döndürme şansım olsa hayatta hiçbirşeyi o ana gidebilmeye tercih etmem ) hayatımda bana attığı en ağır dayakla birlikte ( bu arada dayağı kardeşimin önünde attı :) eline koluna sağlık ) gene meşhur mottosu ile finali yaptı , zavallı kardeşim yediğim dayağa üzülüp , ağlayarak "abi tamam ben galatasaraylıyım artık babam seni bir daha dövmez" deyince çektiğim vicdan azabının nedenli tarifsiz olduğunu anlamak zor olmasa gerek .
sonuç olarak kardeşimi galatasaraylı yapmam çok ahmakça bir davranışımın ardından onun büyük yüreğindeki abi sevgisi ile harmanlandı , şu anda gerçketen sıkı bir galatasaraylı ve ben onunla gurur duyuyorum .
