160
her galatasaray - fenerbahce maci gibi, sanki aramizda oynanacak son macmis gibi duygulara iten ancak en nihayetinde bir mac olacak olan ve her yil en azindan iki kere oynanan, eglenceli maclardan biri. hirs, rovans, kufur, kiyamet derken isin ozunu mu kaciriyoruz diye sormaya basladim bir cok fenerbahce macinda sahaya cep telefonuna varincaya kadar seyler atmis biri olarak! belki yaslaniyorum bilinmez ama mevzuyu hem kendi, hem de galatasarayli futbolcularin gozunde buyuttukce, is daha icinden cikilmaz bir hal aliyor sanki. oysa bu bir mactir ve son mac degildir oynanacak olan. karsi takima nefret duyarak hirslanan futbolcular yerine, iyi oynamak icin hirslanan futbolcular ile kazanilan maclardir bunlar. cunku ozellikle son 10 yilda fenerbahce'den cok daha istekli, arzulu oynadigimiz maclari sacma sapan kacirilan goller ve bunun karsiliginda da sacma sapan yenen gollerle kaybettik. cunku fenerbahceliler sikeyi bile savunacak kadar yuzsuz ve milli takimda umursamaz takilacak kadar ruhsuz! bunun karsiliginda soguk kanliliklari derbi maclarda en buyuk artilari oluyor cunku fenerbahceli futbolcular icin taraftarlari kadar hirslandiklari bir mac degil bu. onlar turkiye'nin parayi en kolay savuran kulubunun genis mezhepli futbolculari. bu yuzden onlar kadar ruhsuzlasmadan ama soguk kanlilikla bu maclarin keyfini cikarmaliyiz. her ne kadar bu satirlari yazan kisi olarak bir kac tisortumu bu maclarda yesil dev hulk misali parcalamis biri olsam da! *
