22
"kahraman" anne ve babam sayesinde uzatma devreleri ve penaltılar boyunca salondan belli belirsiz gelen sesler dışında maçtan bir haber alamadan yatağımda dua etmek, hayatımın belki de gerçekten en mutlu anlarından geriye anı olarak silah ve korna seslerinden başka hiçbirşey kalmaması; akabinde yıllar geçtikçe daha da takıntılı bir hal alan bir sevdaya sahip olmak. hatta düşündüm de, normal bir insandan çok daha farklı ve ezik bir psikolojiye sahip olmak...
