2797
açıldığından beri şuana kadar hiç maç kaçırmadım ali sami yen kompleks’inde. her geçen maç biraz daha hoşuma gidiyor. daha bir alışıyorum. zaten başka da bir alternatif yok. gitmekte dönmekte işkence gibi geliyor bazen, metro’da yaşanılan itiş kakış böyle modern bir yapıya yakışmıyor. tabiî ki ali sami yen’in yerini tutmuyor, bir sürü kişiye de soğuk geliyor bu yüzden. nedenleri arasında açılış olabilir ama ben öyle düşünmüyorum. başka bir açıdan bakmak olayı bir nebze de olsa aydınlatacaktır diye düşünüyorum.
ali sami yen ilk yapıldığında mecidiyeköy’de ulaşımı zor, çok rüzgar alan şehrin dışında bir yerdi. aynı şeyleri yıllar önce yaşamış nesiller var yani. onlarda bizimle aynı dertleri aynı duyguları yaşadı eminim. ali sami yen’in bizim için önemi, içinde yaşadığımız başarılar, yaşanılan hikayeler, hüzünler, hani duvarlarının ruhu var diyoruz ya, hani adım attığında değişik duygular bürünür ya insan, bunun nedeni, bunları hissetmemizin nedeni bizleriz aslında. o ruhu ali sami yen’e biz verdik, bizler ve bizden önceki nesiller acılarımızla, sevinçlerimizle, büyük hayallerimizle harmanladık. hiçbir beton yığını durup dururken böyle duygulara vesile olamaz. benim için ali sami yen’den ayrılmak çok acı verici olduğu kadar gerekliydi. ne kadar üzerinde değişiklik yapılınca modernleşeceği düşünülse de en geç 10 yıl sonra yine aynı sıkıntılar yaşanacak ve zaman kaybı olacaktı. mecidiyeköy ve levent istanbul ve türkiye’nin iş merkezi haline gelecek, 10 yıl sonra şu anki yapıların hiçbiri olmayacak bence. bizim o karmaşadan çıkmamız gerekecekti bir şekilde.
ali sami yen kompleks’inde 18 mart 2011 galatasaray fenerbahçe maçında soluduğum hava siz nederseniz deyin, ali sami yen statın da olanının daha yoğunlaştırılmış, daha bir modernleştirmiş haliydi. gol atıldıktan sonra yanan meşalelerin dumanları, çekilen üçlü, çim kokusu, zaten var olan ruhun daha da yoğunlaşmış olanıdır.
evet oraya gitmek acı veriyor bu aralar, umutsuz yollara düşmeler, uzun yollar. ama ali sami yen statın da da böyle oluşmadı mı bu ruh. acılar insana çok şey katar, çok şey öğretir. acılar, dibe vurmalar beraberinde daha çok bağlılık getirir diye düşünürüm hep. ve bize düşen kalemize sahip çıkmak derim. daha çok benimsenmeye ihtiyacı var şuan galatasaray’ın yeni mabedinin. iyi bir yönetim iyi bir takımla bu stata gelen takımların ayak bağları çözülür eminim buna. bu statın yeni bir kültüre yeni bir ruha ihtiyacı yok, o ruh armada var zaten. artık bu saatten sonra hiçbir galatasaray’lının kendini bu stata soğuk hissetme lüksü yok.
ben bu statı çok sevmeye başladım, en kötü günümüzde sevmeye başladım, en kötü sezonumuzda benimsemeye başladım. ruh çağırmaya gerek yok o ruh burada da mevcut. şu an yaşadıklarımızı ruha bağlamakta inandırıcı değil artık. yönetim biçimi ruhun sorunu olamaz. iyi bir yönetim, iyi bir takım, yeni hayaller, burayı cehennemin dibi yapar. ben bunu gördüm…
ali sami yen ilk yapıldığında mecidiyeköy’de ulaşımı zor, çok rüzgar alan şehrin dışında bir yerdi. aynı şeyleri yıllar önce yaşamış nesiller var yani. onlarda bizimle aynı dertleri aynı duyguları yaşadı eminim. ali sami yen’in bizim için önemi, içinde yaşadığımız başarılar, yaşanılan hikayeler, hüzünler, hani duvarlarının ruhu var diyoruz ya, hani adım attığında değişik duygular bürünür ya insan, bunun nedeni, bunları hissetmemizin nedeni bizleriz aslında. o ruhu ali sami yen’e biz verdik, bizler ve bizden önceki nesiller acılarımızla, sevinçlerimizle, büyük hayallerimizle harmanladık. hiçbir beton yığını durup dururken böyle duygulara vesile olamaz. benim için ali sami yen’den ayrılmak çok acı verici olduğu kadar gerekliydi. ne kadar üzerinde değişiklik yapılınca modernleşeceği düşünülse de en geç 10 yıl sonra yine aynı sıkıntılar yaşanacak ve zaman kaybı olacaktı. mecidiyeköy ve levent istanbul ve türkiye’nin iş merkezi haline gelecek, 10 yıl sonra şu anki yapıların hiçbiri olmayacak bence. bizim o karmaşadan çıkmamız gerekecekti bir şekilde.
ali sami yen kompleks’inde 18 mart 2011 galatasaray fenerbahçe maçında soluduğum hava siz nederseniz deyin, ali sami yen statın da olanının daha yoğunlaştırılmış, daha bir modernleştirmiş haliydi. gol atıldıktan sonra yanan meşalelerin dumanları, çekilen üçlü, çim kokusu, zaten var olan ruhun daha da yoğunlaşmış olanıdır.
evet oraya gitmek acı veriyor bu aralar, umutsuz yollara düşmeler, uzun yollar. ama ali sami yen statın da da böyle oluşmadı mı bu ruh. acılar insana çok şey katar, çok şey öğretir. acılar, dibe vurmalar beraberinde daha çok bağlılık getirir diye düşünürüm hep. ve bize düşen kalemize sahip çıkmak derim. daha çok benimsenmeye ihtiyacı var şuan galatasaray’ın yeni mabedinin. iyi bir yönetim iyi bir takımla bu stata gelen takımların ayak bağları çözülür eminim buna. bu statın yeni bir kültüre yeni bir ruha ihtiyacı yok, o ruh armada var zaten. artık bu saatten sonra hiçbir galatasaray’lının kendini bu stata soğuk hissetme lüksü yok.
ben bu statı çok sevmeye başladım, en kötü günümüzde sevmeye başladım, en kötü sezonumuzda benimsemeye başladım. ruh çağırmaya gerek yok o ruh burada da mevcut. şu an yaşadıklarımızı ruha bağlamakta inandırıcı değil artık. yönetim biçimi ruhun sorunu olamaz. iyi bir yönetim, iyi bir takım, yeni hayaller, burayı cehennemin dibi yapar. ben bunu gördüm…
