taraftarlık babadan değil amcadan dayıdan geçer

ilginç bir önerme..hayatınızın öğrenmeye en açık ve birine en çok özendiğiniz yıllarda psikolojik olarak aileden baba dışında - erkekler için konuşuyorum, kadın yazar arkadaşlar dikkate almayabilirler- başka birisine duyduğunuz varoluşçu yakınlığınızı freudian bir analizle açıklamak mümkün..sanırım onunla ilgisi olan birşey..

babamın yaptığı meslek itibariyle her daim dışarıda olması, en sevdiğim amcamın inanılmaz koyu bir galatasaraylı olması, ondan dinlediğim onca galatasaray hikayesi mutlaka bunda etkilidir..ki aslında benim ilk takımım ve hala en büyük gözağrımın adanademirspor olması bir yana, o vakitlerde zaten galatasaray'ı çok seviyordum..fakat amcamın erken ölümü, ki neuchatel maçından çok az zaman sonra vuku bulmuştu, ve daha sonra adana'dan başka yerde yaşamaya başlamak galatasaray'a daha da çok yaklaştırdı..

yine de tekrarla aileden en sevdiğiniz birine öykünmek çocuk yaşlarda karakter oluşturmak bakımından çok normal bir durum..bu ilk yaşlarda baba iken yaş ilerledikçe özellikle ilkokul çağında aileden başka birisi olur..

dipnot: babam hiç iyi bir demirsporlu olamadı maalesef..hala en fanatik galatasaraylılardan biridir tanıdığım..aman yeter ki takım iyi gitsin, yoksa hayatımı cehenneme çeviriyor kızgınlığıyla:)