256
eve geldim ama hala kulaklarım çınlıyor ve heyecanım azalmış değil.
kimi zaman dili kimi zaman sımsıkı yumruğu kimi zaman zıplayan bacağı kimi zaman da patlayana kadar haykıran ses teliydik tribünleri kaplayan tek vücudun. 5-15'e kadar biz daha çok terledik sahadakilerden ama heyecandan kestiremediğim bir anda takım bizim sahaya yüreğimizle sesimizle yolladığımız kıvılcımları ateşe çevirdi. bunu ben dahil, amigolardan küçük çocuklara yaşlılardan gençlere herkes hissetti eminim. gözle görülmez bir bağ vardı tüm maç boyunca oyuncularla aramızda. arada gözüm kaptan arda'ya kayıyordu, biz hakemlerin yaptığı haksızlıklara küfür savururken o başını eğiyordu ama biliyordum içinden bizimle tempo tuttuğunu, bizimle kalkıyor bizimle oturuyor bizimle alkışlıyordu sahadaki bizleri. bir an kendimi ömer onan'ın yerine koydum; okadar üst düzey maç oynamış olsa da, milli takımla dünya şampiyonasında fenerle euroleauge'de yine de dayanılacak bir şey değildi. her hücumda tribünlerden gelen ıslıklar yuhalamalar eminim kulaklarını çınlattı ve hem konsantrasyonunu hem de moralini bozdu ki maçın sonlarına doğru gördük ki oyundan düştü. mirsad'tan bahsetmeme bile gerek yok 2. çeyrekte maçtan tamamen koptu. neven spahija desen aklıma geldikçe gülüyorum, sindi kaldı köşesine bir süre sonra o da. bize gelince, daha ilk ısınmalarda tutku'nun ermal'ın shumpert'ın nekadar konsantre oldukları belliydi özellikle de tutku ki canlı izlemiş biri olarak tartışmasız maçın yıldızı bence. takımı yönlendirişi, pasları(no look'lar şahaneydi gerçekten), kendinden emin şutları(ısınmalarda maçtan daha iyi şut sokmuştu o ayrı konu), takımın savunmadaki direnci herşey şahaneydi ancak oktay hoca da övgüyü hak etti, o ortamda zaten hangi değişikliği yapsa farketmeyecekti giren çıkan hepsi iyi oynuyordu ancak takımın konsantrasyonunu hep üst düzeyde tuttu, oyunun her an içindeydi hatta bazen çizgilerin de, hakemlerin yanlış hatalarında konumunun sınırlarını zorlayarak bizim tepkilerimizin aynısını veriyordu, sana da helal olsun hocam. hepinize helal olsun, keşke elimizden gelseydi de inip alınlarınızdaki teri silebilseydik. maç sonu takımla beraber çekilen üçlü ve nevizade geceleriyle maçı bitirmek de ayrı bir güzeldi.
haaa unutmadan:
kodyuk mu?
kimi zaman dili kimi zaman sımsıkı yumruğu kimi zaman zıplayan bacağı kimi zaman da patlayana kadar haykıran ses teliydik tribünleri kaplayan tek vücudun. 5-15'e kadar biz daha çok terledik sahadakilerden ama heyecandan kestiremediğim bir anda takım bizim sahaya yüreğimizle sesimizle yolladığımız kıvılcımları ateşe çevirdi. bunu ben dahil, amigolardan küçük çocuklara yaşlılardan gençlere herkes hissetti eminim. gözle görülmez bir bağ vardı tüm maç boyunca oyuncularla aramızda. arada gözüm kaptan arda'ya kayıyordu, biz hakemlerin yaptığı haksızlıklara küfür savururken o başını eğiyordu ama biliyordum içinden bizimle tempo tuttuğunu, bizimle kalkıyor bizimle oturuyor bizimle alkışlıyordu sahadaki bizleri. bir an kendimi ömer onan'ın yerine koydum; okadar üst düzey maç oynamış olsa da, milli takımla dünya şampiyonasında fenerle euroleauge'de yine de dayanılacak bir şey değildi. her hücumda tribünlerden gelen ıslıklar yuhalamalar eminim kulaklarını çınlattı ve hem konsantrasyonunu hem de moralini bozdu ki maçın sonlarına doğru gördük ki oyundan düştü. mirsad'tan bahsetmeme bile gerek yok 2. çeyrekte maçtan tamamen koptu. neven spahija desen aklıma geldikçe gülüyorum, sindi kaldı köşesine bir süre sonra o da. bize gelince, daha ilk ısınmalarda tutku'nun ermal'ın shumpert'ın nekadar konsantre oldukları belliydi özellikle de tutku ki canlı izlemiş biri olarak tartışmasız maçın yıldızı bence. takımı yönlendirişi, pasları(no look'lar şahaneydi gerçekten), kendinden emin şutları(ısınmalarda maçtan daha iyi şut sokmuştu o ayrı konu), takımın savunmadaki direnci herşey şahaneydi ancak oktay hoca da övgüyü hak etti, o ortamda zaten hangi değişikliği yapsa farketmeyecekti giren çıkan hepsi iyi oynuyordu ancak takımın konsantrasyonunu hep üst düzeyde tuttu, oyunun her an içindeydi hatta bazen çizgilerin de, hakemlerin yanlış hatalarında konumunun sınırlarını zorlayarak bizim tepkilerimizin aynısını veriyordu, sana da helal olsun hocam. hepinize helal olsun, keşke elimizden gelseydi de inip alınlarınızdaki teri silebilseydik. maç sonu takımla beraber çekilen üçlü ve nevizade geceleriyle maçı bitirmek de ayrı bir güzeldi.
haaa unutmadan:
kodyuk mu?
