2
babam, annem ve ablamla gittiğim ve ailecek sevinçten çıldırdığımız maçtır. bizim sülale de çekirdek ailem dışında pek galatasaraylı yoktur. bu maç benim hayatımda çok önemli bir yere sahiptir. oynadığımız bir önceki şampiyonlar ligi maçını aynı takıma karşı 3-0 kaybetmiştik. hemde ben kaybettiğimiz maçın son yarım saatinde uyuyakalmıştım. uyandığımda ise babam üzülmeyeyim diye maçın skorunu bana söylememişti. hatta okula giderken hasta fenerbahçeli servis şöförüm bile okula gitmekten vazgeçerim diye maçın konusunu bile açmıyordu. yenildiğimiz maçın skorunu okuldaki arkadaşlarımdan öğrenmiştim. içimdeki içten içe üzüntü 4 kasım 1998 tarihinde biticekti. akşam okuldan döndüğümde ailecek akşam yemeğini yedik ve babam bize "hadi hazırlanın sami yen e gidiyoruz" dedi. dördümüzde üstümüze formaları giyip, elimize bayrakları alıp sami yen e gitmiştik. ilk yarı bittiğinde maç 0-0 dı annem in klasikleşmiş bir sözü olan "ikinci yarı atıcaz hatta 2-3 tane atıcaz" sözü bu sefer gerçekleşmişti. maç sonunda ailecek kapalı tribünde çektiğimiz pınarbaşı nı unutamam. eve döndüğümde müthiş bir mutluluk yaşamıştım.
4 yaşımdan beri sami yen e gidiyorum. ilk gittiğim maçı hatırlamıyorum bile. şu ana kadar belki yüzlerce maça gitmişimdir. ama bu maçın yeri bende ayrıdır. en sevdiğim insanlarla, en sevdiğim yerde yaşadığım büyük bir mutluluktur.
4 yaşımdan beri sami yen e gidiyorum. ilk gittiğim maçı hatırlamıyorum bile. şu ana kadar belki yüzlerce maça gitmişimdir. ama bu maçın yeri bende ayrıdır. en sevdiğim insanlarla, en sevdiğim yerde yaşadığım büyük bir mutluluktur.
