brüksel

brüksel’e gittiğimde hissettiğim şey, şehrin kendi içinde iki ayrı ritim taşıdığıydı. bir yanda avrupa’nın kalbi gibi duran resmi, düzenli, diplomatik taraf… diğer yanda sokak aralarında saklanan daha dağınık, daha samimi, daha gerçek bir hayat. futbol da tam bu iki dünyanın arasında sıkışmış gibi.

brüksel’de futbol, marsilya’daki gibi bağıra çağıra yaşanmaz. daha sakin, daha mesafeli ama alttan alta devam eden bir bağlılık var. sokakta yürürken bir anda karşına anderlecht moru çıkar, başka bir mahallede union saint-gilloise’ın sarısı laciverti… ama her şey sessiz bir saygı içinde ilerler. kimse seni tribüne çağırmaz; istersen gel, istemezsen yoluna devam et — brüksel futbolunun huyu bu.

benim maç izlediğim gün, şehrin o klasik “sakinlik” hali tribünde bile hissediliyordu. insanlar futbola tutkuyla bağlı ama tutkularını bağırarak yaşamıyorlar. daha çok oyunun kendisine odaklılar. pas trafiği düzgün mü? oyuncu yerini doğru mu aldı? genç çocuk gelişiyor mu? böyle şeyler konuşuluyor. fazla gürültü yok ama bilinç yüksek.

ama işin güzel yanı da şu: brüksel’de futbol, gündelik hayatın telaşı arasında kaybolmuş gibi dursa da, bir anda karşına beklenmedik bir sıcaklıkla çıkabiliyor. bir kafede yan masadaki iki kişi, avrupa’da oynanmış bir maçın taktiksel detayını tartışıyor mesela. ya da bir bira dükkanında kasadaki adam, senin tuttuğun takımı öğrenince “bizim çocuklara karşı iyi oynamışlardı” diye laf atıyor. sessiz bir futbol muhabbeti ama derin.

brüksel takımları da şehrin bu yapısına çok uyuyor. anderlecht’in kendine güvenen ama artık eski ihtişamını arayan hali… union’ın romantik, mütevazı ama inatçı yükselişi… hepsinde brüksel’in o kararsız ama hoş karmaşası var.

benim amatör edebi tarzımla söyleyeyim: brüksel’de futbol, yüksek sesli bir duygu değil; daha çok düşük volümlü bir şarkı gibi. dikkat edersen güzel, etmezsen arka planda kaybolup gider. ama fark ettiğinde seni usul usul içine çeken bir yanı var.

marsilya’da futbol yüzüne çarpar; brüksel’de ise kulağına fısıldar.