1152
futbol oynamaktan pek anladığım söylenemez; yıllarca basketbol ve amerikan futbolu oynadım. zaten 196 cm boy ve 119 kg’lık bir adamın futbolla pek işi olmaz. yine de 3 gün önce çalışanlarımın ricasıyla yaklaşık 19-20 yıl sonra halı sahaya çıktım. sahada top ayağıma geldiğinde fiziğimi kullanarak en azından sırtımı rakibe dönüp top sakladım. rakip takım paslaşırken pas kanalına girip top kestim. ceza sahası içinde önüme düşen topu kaleye zımbaladım ve gol attım. kornerlerde kendimi boşa çıkararak iki kez kafa vuruşu denedim; birinde fena vurmadım, kaleci zor kurtardı, diğerinde ise top kafama sürtüp dışarı çıktı.
dripling yeteneğim yok çünkü bu yeteneğin oluşması için en azından ayda bir kez bile olsa topu ayağına alıp topa bakmadan ilerlemen gerekir. yani uzun lafın kısası, futbol yeteneğim olmamasına rağmen içgüdülerimle takımım için olabildiğince fayda sağlamaya çalıştım. maç bitince herkes birbirini tebrik etti ve eve döndük. kişi başı 300 tl ödedik.
halı sahada oynadığım adamlar haftada bir futbol oynayan, kondisyonu yerinde kişiler. takımım maçı bir farkla kaybetti. eğlence bir yana, o kafa vuruşunu gol yapsam, biraz daha kondisyonum olsa ve iki dripling ile rakip kaleye gidebilsem maçı bile alabilirdik. eğlencesine oynanan bir maçta bile kendi performansımı analiz edip nasıl daha iyi oynayabileceğimi düşünmek bana doğal geliyor.
işte bu yüzden, mesleği futbolculuk olan, antrenman ve maç oynamayı mesai olarak yapan bir sporcunun mesleğine biraz olsun saygı göstermemesi beni gerçekten çileden çıkarıyor. hiçbir futbolcu sadece yedekte beklesin diye transfer edilmez. ben futbolcu olsam ve sürekli yedek kulübesinde otursam ya daha fazla çalışıp formayı alma mücadelesi verirdim ya da kendi seviyeme uygun bir takıma gidip en azından futboldan uzaklaşma riskini ortadan kaldırırdım.
ahmet kutucu’nun kötü gidişatı durdurmak için hiçbir çaba göstermemesi, sahada toptan kaçarak pas opsiyonu bile olmaması, hücum ve savunmaya katkı vermemesi beni gerçek anlamda sinirlendiriyor. bu sadece ahmet kutucu için geçerli değil; galatasaray seviyesinde olmamak ya da galatasaray forması taşımanın değerini bilmemek, benim en tahammül edemediğim şey.
maalesef olmadı, baskının olmadığı anadolu takımında hafif parlayan adam büyük takımda tutmadı, kendisinden bize pek bir fayda olmayacak.
dripling yeteneğim yok çünkü bu yeteneğin oluşması için en azından ayda bir kez bile olsa topu ayağına alıp topa bakmadan ilerlemen gerekir. yani uzun lafın kısası, futbol yeteneğim olmamasına rağmen içgüdülerimle takımım için olabildiğince fayda sağlamaya çalıştım. maç bitince herkes birbirini tebrik etti ve eve döndük. kişi başı 300 tl ödedik.
halı sahada oynadığım adamlar haftada bir futbol oynayan, kondisyonu yerinde kişiler. takımım maçı bir farkla kaybetti. eğlence bir yana, o kafa vuruşunu gol yapsam, biraz daha kondisyonum olsa ve iki dripling ile rakip kaleye gidebilsem maçı bile alabilirdik. eğlencesine oynanan bir maçta bile kendi performansımı analiz edip nasıl daha iyi oynayabileceğimi düşünmek bana doğal geliyor.
işte bu yüzden, mesleği futbolculuk olan, antrenman ve maç oynamayı mesai olarak yapan bir sporcunun mesleğine biraz olsun saygı göstermemesi beni gerçekten çileden çıkarıyor. hiçbir futbolcu sadece yedekte beklesin diye transfer edilmez. ben futbolcu olsam ve sürekli yedek kulübesinde otursam ya daha fazla çalışıp formayı alma mücadelesi verirdim ya da kendi seviyeme uygun bir takıma gidip en azından futboldan uzaklaşma riskini ortadan kaldırırdım.
ahmet kutucu’nun kötü gidişatı durdurmak için hiçbir çaba göstermemesi, sahada toptan kaçarak pas opsiyonu bile olmaması, hücum ve savunmaya katkı vermemesi beni gerçek anlamda sinirlendiriyor. bu sadece ahmet kutucu için geçerli değil; galatasaray seviyesinde olmamak ya da galatasaray forması taşımanın değerini bilmemek, benim en tahammül edemediğim şey.
maalesef olmadı, baskının olmadığı anadolu takımında hafif parlayan adam büyük takımda tutmadı, kendisinden bize pek bir fayda olmayacak.
