victor osimhen

sosyolojik bir tespit yapmak istiyorum. hem bizim açımızdan, hem de osi’nin açısından.

osi’nin açısından; toksik ilişki denilen naneyi yaşamayanımız yoktur. bazen inatla o ilişkiyi sürdürürsün çünkü bütün planını, hayatını o kişi üzerinde sürdürmek istersin. bunu istedikçe daha da boka sarar her şey. 1 gün biter her şey. bitmeyen bir şey yoktur zaten. sonra boşluğa düşersin, kendini salarsın. aylarca konuşmazsın belki insanlarla. hayatını devam ettirmeye çalışırsın ama içinden bir şeyler kopmuştur. yarım kalmıştır bir şeyler. sonra karşına biri çıkar. allah yüzüne gülmüştür ve dua edersin iyi ki bitti diye. napoli’de kadro dışı kalan, ırkçı esprilere bile malzeme olan osi, aylarca süren saçmalıklardan sonra burayla, bizimle, camiayla, taraftarla tanışıyor. iyi ki burdayım diye her gün allah’a dua etmiyorsa ben de bir şey bilmiyorum. icardi de böyleydi ilk geldiğinde. herkes yaşamıştır böyle bir dönem. anlayan anlamıştır.

bizim açımızdan işler daha çok karışık. hani özellikle erkeklerde olan “bu kız bana bakmaz” eşiği vardır ya, işte o eşikteki bir hatunla tanışmış olmanın vermiş olduğu duyguyu yaşıyoruz. takılıyorsun, mükemmel zaman geçiriyorsun falan mutlusun yani ama içimizden “yav bu kız bende ne buluyor aq” geçiyor. hep gidecek bir gün şüphesine kapılıyorsun ama bir süre sonra aman ya gittiği yere kadar devam etsin deyip salıyorsun kendini.

demem o ki bu ilişki ne kadar sürer bilmiyorum ama ne zaman gidecek şüphesine kapılacağımıza, beraberliğimizin tadını çıkaralım. bu ilişki belki bitmesi gerekeceği için bitecek ya da destansı bir birliktelik olarak tarihteki yerini alacak ama ne olursa olsun düşünmeyin derim ben. en azından ben öyle yapıyorum. umrumda değil osi giderse. bize bu duyguyu yaşattığı için en fazla teşekkür eder, önümüze bakarız.

belki de dediğim gibi devam ettiririz. hayat, neden olmasın?