6
yetmez.
erkeğe de dokunma. hayvana da dokunma. doğaya da dokunma. başkasının aklına, fikrine, hakkına, hukukuna, huzuruna, psikolojisine, düşüncesine, duygusuna da dokunma.
senden farklı düşünene de dokunma.
senden farklı olana da dokunma.
senden farklı yaşamak isteyene de dokunma.
suç işlemeyen, başkalarına ya da ortak değerlere zarar vermeyen kimseye, hiçbir şeye, hiçbir şartta dokunma.
kadın ve çocuk cinayetleri elbette politik. elbette öncelikli. şerefsiz itlerin kadına ve çocuğa zarar verme eğilimleri elbette ki güçlerinin anca onlara yetmesinden. olayların cezalandırılmaması, suçluların salınması, korku toplumu yaratılması tabii ki gizli bir ajandanın uygulanmasından. ama bu kadar değil.
"hattı müdafaa yoktur sathı müdafaa vardır; o satıh bütün vatandır." demişti atatürk. hatırla.
sadece zarar verme potansiyeli olanları gücünün yettiğinin üzerinden elini çekmeye zorlamak hiçbir şeye yetmez. bu millet demokrasiyi, saygıyı, özgürlüğü, hukuku, evrensel ve üstün değerleri öğrenmek zorunda.
bu millet birbirinin dedikodusunu yapmamayı, birbirinin alanını işgal etmemeyi, birbirine kolayca hakaret etmemeyi, birbirinin sinir uçlarıyla oynamamayı, birbirine üstünlük kurma çabasına girmemeyi öğrenmek zorunda.
bu millet her şeyden önce haddini öğrenmek zorunda.
burada bile en ufak fikir tartışmasında birbirine giriyor millet. sosyal medyada hiçbir etik değer kalmadı. discord ve telegramda binlerce cinayet fantazisi kuruluyor ve o fantaziler sokakta gerçeğe dönüşüyor. şiddet bir sarmal ve bulaşıcı. en ufak şiddet olayı bir adım sonrasının tohumu. bu millet bunu anlamak zorunda.
bir ara olumsuzluğun, saygısızlığın, toksikliğin bölücülük olduğunu yazmıştım bir başlık altında. bulursam eklerim. kastım buydu işte. şiddetin en küçüğünün başını ezmezsen, normal görürsen, beslersen, benimsersen, en büyüğüyle eninde sonunda karşılaşırsın toplum olarak. ezmedik. besledik. büyüttük. şimdi de her gün farklı bir vahşetle şoke oluyoruz.
memleket için umudum yok şahsen. yukarıda saydıklarımın öğrenileceğine inanabilecek yaşı çoktan geçtim. ama umudumuz yok diye kötülüğe dahil olacak değiliz. o yüzden ben, kendi hayatımda kötülüğün, toksikliğin her türlüsüne tepki göstermeyi tercih ediyorum. herkesi de bunu yapmaya davet ediyorum. belki memleketi kurtaramayız ama en azından vicdanımızı kurtarırız. bunca karanlığın içinde bu da bir şey.
erkeğe de dokunma. hayvana da dokunma. doğaya da dokunma. başkasının aklına, fikrine, hakkına, hukukuna, huzuruna, psikolojisine, düşüncesine, duygusuna da dokunma.
senden farklı düşünene de dokunma.
senden farklı olana da dokunma.
senden farklı yaşamak isteyene de dokunma.
suç işlemeyen, başkalarına ya da ortak değerlere zarar vermeyen kimseye, hiçbir şeye, hiçbir şartta dokunma.
kadın ve çocuk cinayetleri elbette politik. elbette öncelikli. şerefsiz itlerin kadına ve çocuğa zarar verme eğilimleri elbette ki güçlerinin anca onlara yetmesinden. olayların cezalandırılmaması, suçluların salınması, korku toplumu yaratılması tabii ki gizli bir ajandanın uygulanmasından. ama bu kadar değil.
"hattı müdafaa yoktur sathı müdafaa vardır; o satıh bütün vatandır." demişti atatürk. hatırla.
sadece zarar verme potansiyeli olanları gücünün yettiğinin üzerinden elini çekmeye zorlamak hiçbir şeye yetmez. bu millet demokrasiyi, saygıyı, özgürlüğü, hukuku, evrensel ve üstün değerleri öğrenmek zorunda.
bu millet birbirinin dedikodusunu yapmamayı, birbirinin alanını işgal etmemeyi, birbirine kolayca hakaret etmemeyi, birbirinin sinir uçlarıyla oynamamayı, birbirine üstünlük kurma çabasına girmemeyi öğrenmek zorunda.
bu millet her şeyden önce haddini öğrenmek zorunda.
burada bile en ufak fikir tartışmasında birbirine giriyor millet. sosyal medyada hiçbir etik değer kalmadı. discord ve telegramda binlerce cinayet fantazisi kuruluyor ve o fantaziler sokakta gerçeğe dönüşüyor. şiddet bir sarmal ve bulaşıcı. en ufak şiddet olayı bir adım sonrasının tohumu. bu millet bunu anlamak zorunda.
bir ara olumsuzluğun, saygısızlığın, toksikliğin bölücülük olduğunu yazmıştım bir başlık altında. bulursam eklerim. kastım buydu işte. şiddetin en küçüğünün başını ezmezsen, normal görürsen, beslersen, benimsersen, en büyüğüyle eninde sonunda karşılaşırsın toplum olarak. ezmedik. besledik. büyüttük. şimdi de her gün farklı bir vahşetle şoke oluyoruz.
memleket için umudum yok şahsen. yukarıda saydıklarımın öğrenileceğine inanabilecek yaşı çoktan geçtim. ama umudumuz yok diye kötülüğe dahil olacak değiliz. o yüzden ben, kendi hayatımda kötülüğün, toksikliğin her türlüsüne tepki göstermeyi tercih ediyorum. herkesi de bunu yapmaya davet ediyorum. belki memleketi kurtaramayız ama en azından vicdanımızı kurtarırız. bunca karanlığın içinde bu da bir şey.
