4
her dinlediğimde gırtlağımdan, burnumun ucuna kadar sızlatan şarkı.
bana çocukluğumu ve 99 depremini hatırlatıyor. yani hem mükemmel anılar, hem de acı bir dönem gözlerimin önüne geliyor.
90 lı yıllara kadar çocukluğunu yaşayanlar, kimsenin dayatması olmadan vatan millet sevgisini kendi içlerinde yaşardı. farklı fikirler elbette vardı. ama söz konusu memleket sevgisi olduğunda ülkenin %90 ı aynı paydada buluşurdu. bu şarkı duygusal bütünlüğümüzü sağladığımız, kendi yağımızda kavrulduğumuz güzel yılları tarifliyor. insan ölmeden önce öleceğini anlar ve hayatından tüm güzel ve kötü anıları film şeridi gibi geçirirmiş. işte bu şarkıyı dinlerken de, can çekişen bu güzel ülkenin güzel ve kötü anıları film şeridi gibi geçiyor.
bugün ülkesini beğenmediği için ya da daha fazla para kazanmak için "türkiye bir doktor kaybetti, x ülke bir doktor kazandı" yazan gençleri ya da yetişkinleri görünce üzülüyorum. onlarda haklı tabi bi yerde. keşke tahsilli insanların aldığı maaşlar, kazandıkları paralar eski zamanlarda olduğu gibi değerli olsaydı.
ben bu ülke için ümidimi kaybetmedim. kurtuluş savaşından sonra, cumhuriyet kurulduktan sonra bu ülke nasıl ayağa kalktıysa, nasıl avrupada ve dünyada örnek bir ülke olarak gösterildiyse yine olur. önemli olan duygusal bütünlüğümüzü tekrar sağlayabilmek.
bana çocukluğumu ve 99 depremini hatırlatıyor. yani hem mükemmel anılar, hem de acı bir dönem gözlerimin önüne geliyor.
90 lı yıllara kadar çocukluğunu yaşayanlar, kimsenin dayatması olmadan vatan millet sevgisini kendi içlerinde yaşardı. farklı fikirler elbette vardı. ama söz konusu memleket sevgisi olduğunda ülkenin %90 ı aynı paydada buluşurdu. bu şarkı duygusal bütünlüğümüzü sağladığımız, kendi yağımızda kavrulduğumuz güzel yılları tarifliyor. insan ölmeden önce öleceğini anlar ve hayatından tüm güzel ve kötü anıları film şeridi gibi geçirirmiş. işte bu şarkıyı dinlerken de, can çekişen bu güzel ülkenin güzel ve kötü anıları film şeridi gibi geçiyor.
bugün ülkesini beğenmediği için ya da daha fazla para kazanmak için "türkiye bir doktor kaybetti, x ülke bir doktor kazandı" yazan gençleri ya da yetişkinleri görünce üzülüyorum. onlarda haklı tabi bi yerde. keşke tahsilli insanların aldığı maaşlar, kazandıkları paralar eski zamanlarda olduğu gibi değerli olsaydı.
ben bu ülke için ümidimi kaybetmedim. kurtuluş savaşından sonra, cumhuriyet kurulduktan sonra bu ülke nasıl ayağa kalktıysa, nasıl avrupada ve dünyada örnek bir ülke olarak gösterildiyse yine olur. önemli olan duygusal bütünlüğümüzü tekrar sağlayabilmek.
