3341
evdeki kedi 3 yaşına giriyor. hem sıkılıyor diye hem de yavru kedi özlemimizden ikincisini almaya karar verdik. dünyanın en tatlı annesi olan iş yerimizin yanında bir kedi vardı. ilk doğumunu kaçırdık, ikincide yavrulardan en mahzun, en başkaları tarafından tercih edilmeyecek gibi duranını, 4. haftasını doldurur doldurmaz eve aldık.
neler olacağını az çok biliyorduk. evdeki kedi tıslayacak, mutlu olmayacak, bir süre sonra da kabullenip onu benimseyecekti. nitekim tam tahmin ettiğimiz gibi ilerledi süreç.
ilk kedinin adını lalettayin koyduğumuz için eşim bu kez çok iyi bir isim istiyordu. ben de ona kedinin isminin bir önemi olmadığını, her kedinin kendi karakteri olduğunu, bunların çok karakterli hayvanlar olduğu için kendi isimlerini kendileri koyduğunu anlatıyordum. bir türlü karar veremiyorduk.
yavru 6. haftasını doldurunca iyice mobilize olmaya, evin her yerine koşturmaya başladı. bakın abartmıyorum, bir sabah tam 3 saat boyunca, her adımımda ayağımın ya önünde ya arkasındaydı. ezmeyelim diye terlikleri çıkardık. nereye gitsem benden önce gidiyor, arkamı döndüğümde önümde, önüme dönünce arkamda bitiveriyordu. yine böyle bir sabah eşim henüz uyurken, istemeden ayağımın önüne atlayan kedinin kuyruğuna birazcık bastım. bir yaygara koyuverdi. onun korkusundan ben daha çok korkup bas bas bağırmaya başladım. eşim odadan çıkıp olay yerine intikal ettiğinde " ya bir saniye izin ver, torreira gibi tam saha pres yapıyorsun, sürekli ensemdesin, bir düş yakamdan" diye bağırıyordum.
velhasıl bizim kedinin adı o an kondu. lucas şu an ben bunları yazarken ayaklarıma sürtünüyor, ısırıyor, tam saha pres yapıyor. selamları var. fotolarını eklerim sonra.
neler olacağını az çok biliyorduk. evdeki kedi tıslayacak, mutlu olmayacak, bir süre sonra da kabullenip onu benimseyecekti. nitekim tam tahmin ettiğimiz gibi ilerledi süreç.
ilk kedinin adını lalettayin koyduğumuz için eşim bu kez çok iyi bir isim istiyordu. ben de ona kedinin isminin bir önemi olmadığını, her kedinin kendi karakteri olduğunu, bunların çok karakterli hayvanlar olduğu için kendi isimlerini kendileri koyduğunu anlatıyordum. bir türlü karar veremiyorduk.
yavru 6. haftasını doldurunca iyice mobilize olmaya, evin her yerine koşturmaya başladı. bakın abartmıyorum, bir sabah tam 3 saat boyunca, her adımımda ayağımın ya önünde ya arkasındaydı. ezmeyelim diye terlikleri çıkardık. nereye gitsem benden önce gidiyor, arkamı döndüğümde önümde, önüme dönünce arkamda bitiveriyordu. yine böyle bir sabah eşim henüz uyurken, istemeden ayağımın önüne atlayan kedinin kuyruğuna birazcık bastım. bir yaygara koyuverdi. onun korkusundan ben daha çok korkup bas bas bağırmaya başladım. eşim odadan çıkıp olay yerine intikal ettiğinde " ya bir saniye izin ver, torreira gibi tam saha pres yapıyorsun, sürekli ensemdesin, bir düş yakamdan" diye bağırıyordum.
velhasıl bizim kedinin adı o an kondu. lucas şu an ben bunları yazarken ayaklarıma sürtünüyor, ısırıyor, tam saha pres yapıyor. selamları var. fotolarını eklerim sonra.
