142
kaç kez gittiğimi hatırlamadığım stadyum. her gittiğimde de tuhaf olaylar yaşarım. bir keresinde yanıma oturan, ' abi bu maçı hangi kanal veriyor' diye soran iki tuhaf kadına denk gelmiştim. biraz dikizlediğimde ikisinin de bellerinde silah olduğunu gördüm. meğer futbolla pek alakası olmayan iki kadın polismiş. tam ben olayı kavramışken bizimkilerin yukarıdan sallayıp isabet ettiremediği ses bombası bir sıra önümüzde patlayınca bu ikisi de silahlarını çekip tribünden kaçmışlardı.
yine deplasman yasağının kalktığı sezon gittiğimde yaşımın da verdiği olgunlukla gidip bizim tribünün en önüne oturmuştum. biraz enteresan bir simam vardır. neyse maç başlamadan evvel sağa sola bakarken bir de gördüm ki bjklıların oturduğu en alt kattan bir grup kadınlı-erkekli bjkli taraftar benimle iletişim kurmak istiyor. iletişim derken hareket çekiyorlar. bana mı diye işaret ettim eve sana dediler. ben de kaldırdım bacağımı nah bu size girsin dedim. maç boyu bu iletişimimiz böyle devam etti. telefon veriyorlar arıyorum açan yok. seni dediler dışarda buluruz falan yapıyorlar. ben de al babayı bulursunuz hareketi yapıyorum falan. yaklaşık bir saat küfürleştik. maç 2-2 bitti. çıkışta tepeden şişeler, bıçaklar atıyorlar. baktım sağıma soluma gelen giden yok. taksime çıkıp eve gittim. ertesi gün öğlen iş yerinde yemek sırasına girdim. biri omzuma dokundu, dönüp baktım tanımıyorum, gençten bir çocuk. sen dün maçta mıydın diye sordu. tabi benim adrenalin tavan elimde yemek tepsisi içinde çatal, kaşık falan var. itemlar çok zayıf. dedim evet maçtaydım ne oldu bilader dedim. dedi ki abi ben senin iki sıra arkanda oturuyordum, senin oradan hatırladım. öyle deyince tabii bir huzur çöktü içime. ayak üstü tanışıp lafladık. o bjklılardan biri olsaydı herhalde öğle yemeğinde birbirimizi yerdik.
yine deplasman yasağının kalktığı sezon gittiğimde yaşımın da verdiği olgunlukla gidip bizim tribünün en önüne oturmuştum. biraz enteresan bir simam vardır. neyse maç başlamadan evvel sağa sola bakarken bir de gördüm ki bjklıların oturduğu en alt kattan bir grup kadınlı-erkekli bjkli taraftar benimle iletişim kurmak istiyor. iletişim derken hareket çekiyorlar. bana mı diye işaret ettim eve sana dediler. ben de kaldırdım bacağımı nah bu size girsin dedim. maç boyu bu iletişimimiz böyle devam etti. telefon veriyorlar arıyorum açan yok. seni dediler dışarda buluruz falan yapıyorlar. ben de al babayı bulursunuz hareketi yapıyorum falan. yaklaşık bir saat küfürleştik. maç 2-2 bitti. çıkışta tepeden şişeler, bıçaklar atıyorlar. baktım sağıma soluma gelen giden yok. taksime çıkıp eve gittim. ertesi gün öğlen iş yerinde yemek sırasına girdim. biri omzuma dokundu, dönüp baktım tanımıyorum, gençten bir çocuk. sen dün maçta mıydın diye sordu. tabi benim adrenalin tavan elimde yemek tepsisi içinde çatal, kaşık falan var. itemlar çok zayıf. dedim evet maçtaydım ne oldu bilader dedim. dedi ki abi ben senin iki sıra arkanda oturuyordum, senin oradan hatırladım. öyle deyince tabii bir huzur çöktü içime. ayak üstü tanışıp lafladık. o bjklılardan biri olsaydı herhalde öğle yemeğinde birbirimizi yerdik.
