2
ben ise evimde arabalarımla oynuyordum. o kadar heyecanlıydım ki maçı izleyemiyordum. 12 yaşında kalp krizi geçirmemek lazım sonuçta değil mi? babamın beşiktaşlı bir arkadaşı maçı bizde izliyordu, sağolsun beni rahatlatmak için "hulla gel galatasaray süper oynuyo hadi birlikte izleyelim oğlum" dese bile ben korktuğum için izlememiştim. sonra dayanamayıp 2. uzatmalarda maça bakmıştım ve popescu'nun penaltısıyla hüngür hüngür ağlamıştım. maça dair hatırladığım başka şey ise, okulda ki ibne bir fenerbahçeli arkadaşım maçtan önce "olm sizi skicekler görüceksin nihahah" diye gülüp moralimi bozmuştu. biz arsenal'i tokatlayınca cocuga epey sövmüştüm.
(bkz: bu da böyle bir anım)
(bkz: bu da böyle bir anım)
