7
maça hatırladığım iki şey vardı. biri maçın heyecanına dayanamayıp uyumak zorunda kalmam * diğeri de alt-üst ve yan komşularımızın tamamının fenerbahçeli olması sonucu bana inat bağırmalarıydı. maç 4-0 olunca bu fantastik dörtlü epey böğürmüş beni uyandırmıştı. daha sonra salona gitmiş ve maçın skorunu görünce öss'ye hazırlanan beni epey moralman bozmuştu. ardından annem mutfaktan bir melek gibi gelmiş ve ağlayan benim kulağıma "sıkma canınını bu sene şampiyon biziz" diyerek içime bir umut serpmişti. maç bitmiş bu fantastik 4 komşum balkondan birbirilerine bağırarak beni kudurtuyolardı. o zaman çok üzülmüştüm ama mayıslar bizim gerçeği tekrardan ortaya çıkınca o üzüntüden eser kalmamıştı...
