991
sonunun, olabileceğinin onda biri kadar olamayan futbolculara bağlayacağına ve hatta böyle giderse emre mor kadar dahi üst düzey futbolda maça çıkamayacağına dair korkularımın olduğu futbolcu.
yusuf demir topla ilişkisi mahalle asfaltında ve viyana spor salonlarında iyi olan bir oyuncu. buna kimsenin lafı yok, kendisinde bir "cevherimsi" var. bunu fc barcelona tarafından transfer edildiğine dayanarak söylemiyoruz, zira kulübün son 20 yılda yıldız ve yıldız adayı olarak aldığı isimlere bakarsak öyle topçular görürüz ki, darıca gençlerbirliği'nde dahi forma giyemezler. geovanni vardı, hatırlayanlar olacaktır, bu adama 18 milyon euro saydılar, transfer rekorunun 75 milyon olduğu yıllarda.
fakat yusuf demir'in mentalitesi oldukça sıkıntılı bunu hem saha içinde hem saha dışında görüyoruz. üstelik iyi futbolculuk, yetenekten bağımsız düşünülemese de her zaman yetenekle doğru orantılı gitmez, hatta sıklıkla doğru orantılı gitmez. bunu gianluca vialli, italyan işi kitabinda çok güzel açıklar. der ki, "altyapılarda benden daha yetenekli nice oyuncular vardı, ama birçoğu o mental gücü ve irade çizgisini aşamadılar. kimisi futbolu erkenden bırakıp başka mesleğe geçti, kimisi disiplinli yaşamı kaldıramadı kimisi de çalışmadı". yusuf demir de biraz böyle. yeteneğini bir cevhere dönüştürecek havayı vermiyor. bunu havalimanında kendisine mikrofon uzatan muhabire tavrından anında anlamıştım. hafif egosu yüksek, muasır medeniyet seviyesi ülkesinden yıldız olarak geldiğini ve bu takımın üzerine titreyeceğini, avusturya'daki gibi, sıkıcı bir camiaya kattığı türk maceracılığı ile oryentalistlerin çok sevdigi baharat olacağını düşündü, ama burası gladyatör arenası bunu bilmiyor. türkiye'ye aşık her gurbetçinin, istanbul trafiğinde 2 saat geçirince hayatının şaşması gibi kendisi de neye uğradığını şaşırdı, futbolcuların çiğ çiğ yendiği ortamda. muhtemelen barcelona transferine "ben oldum" diye baktı ve bugün galatasaray'da kadroya dahi giremeyeşini anlamlandıramayarak içinden "ben barcelona'da oynadım ya" diye düşünüyor. bu sefer her sahaya çıktığında "bakın ben neyim" mesajını vermek için o spor salonlarında herkesi sıraya dizdiği anları tekrarlamak istiyor ama futbol böyle bir şey değil artık. sahada yıldız egosundan ödün vermiş mauro icardi gören taraftar, sağında bomboş adam dururken yay üstünde çalım deneyip kaptıran adamı affetmez. yusuf bu kafayı değiştirmezse, en fazla 1 "deneyelim" transferi daha yapar, ardından 4-5 yıl sonra bir bakarız ujpest'te, charleroi'da falan rotasyon oyuncusu olarak oynuyor. değiştirirse kendisi ve takım için büyük kazanç olur.
yusuf demir topla ilişkisi mahalle asfaltında ve viyana spor salonlarında iyi olan bir oyuncu. buna kimsenin lafı yok, kendisinde bir "cevherimsi" var. bunu fc barcelona tarafından transfer edildiğine dayanarak söylemiyoruz, zira kulübün son 20 yılda yıldız ve yıldız adayı olarak aldığı isimlere bakarsak öyle topçular görürüz ki, darıca gençlerbirliği'nde dahi forma giyemezler. geovanni vardı, hatırlayanlar olacaktır, bu adama 18 milyon euro saydılar, transfer rekorunun 75 milyon olduğu yıllarda.
fakat yusuf demir'in mentalitesi oldukça sıkıntılı bunu hem saha içinde hem saha dışında görüyoruz. üstelik iyi futbolculuk, yetenekten bağımsız düşünülemese de her zaman yetenekle doğru orantılı gitmez, hatta sıklıkla doğru orantılı gitmez. bunu gianluca vialli, italyan işi kitabinda çok güzel açıklar. der ki, "altyapılarda benden daha yetenekli nice oyuncular vardı, ama birçoğu o mental gücü ve irade çizgisini aşamadılar. kimisi futbolu erkenden bırakıp başka mesleğe geçti, kimisi disiplinli yaşamı kaldıramadı kimisi de çalışmadı". yusuf demir de biraz böyle. yeteneğini bir cevhere dönüştürecek havayı vermiyor. bunu havalimanında kendisine mikrofon uzatan muhabire tavrından anında anlamıştım. hafif egosu yüksek, muasır medeniyet seviyesi ülkesinden yıldız olarak geldiğini ve bu takımın üzerine titreyeceğini, avusturya'daki gibi, sıkıcı bir camiaya kattığı türk maceracılığı ile oryentalistlerin çok sevdigi baharat olacağını düşündü, ama burası gladyatör arenası bunu bilmiyor. türkiye'ye aşık her gurbetçinin, istanbul trafiğinde 2 saat geçirince hayatının şaşması gibi kendisi de neye uğradığını şaşırdı, futbolcuların çiğ çiğ yendiği ortamda. muhtemelen barcelona transferine "ben oldum" diye baktı ve bugün galatasaray'da kadroya dahi giremeyeşini anlamlandıramayarak içinden "ben barcelona'da oynadım ya" diye düşünüyor. bu sefer her sahaya çıktığında "bakın ben neyim" mesajını vermek için o spor salonlarında herkesi sıraya dizdiği anları tekrarlamak istiyor ama futbol böyle bir şey değil artık. sahada yıldız egosundan ödün vermiş mauro icardi gören taraftar, sağında bomboş adam dururken yay üstünde çalım deneyip kaptıran adamı affetmez. yusuf bu kafayı değiştirmezse, en fazla 1 "deneyelim" transferi daha yapar, ardından 4-5 yıl sonra bir bakarız ujpest'te, charleroi'da falan rotasyon oyuncusu olarak oynuyor. değiştirirse kendisi ve takım için büyük kazanç olur.
