182
dünden beri kendimde değilim. olanları gördükçe, okudukça her seferinde kahroluyorum. gençler, yaşlılar, bebekler, anneler, babalar... söyleyemiyorum, konuşamıyorum, yazamıyorum. gözümün önünden gitmiyorlar. kurtarılan çocukları, bebekleri görünce ağlıyorum, yardım isteyen insanları görünce ağlıyorum. psikolojim bozuldu. çaresizce bekliyorum. birileri duysun, görsün de kurtarsın onları diye yalvarıyorum. elimden birşey gelmiyor, oturamıyorum, uyuyamıyorum, birşey yiyip içemiyorum. yardım kolileri hazırlamaya çalışıyorum çaresizce. ne yaptığımı bile bilmiyorum. insanlar enkazın altında, yaşıyorlarsa bile aç, susuz, soğuktan donmak üzereler. ben kendimi rahatsız hissediyorum. sağlıklı düşünemiyorum. üstüne bir de saçma sapan açıklamalar, şov peşinde olanları görünce deliriyorum. çıkıp yeteeeer diye bağırmak, haykırmak istiyorum ama onu bile yapamıyorum. içim yanıyor ve soğumuyor. yoruldum artık. bıktım.
