bir ulus ayakta bir ulus gol diye haykırmak istiyor

3 kasım 1999 galatasaray milan maçında spikerin ümit davala'nin penaltıyı atmadan önce soyledigi tüyleri diken diken eden söz. az önce arjantin'deki şampiyonluk kutlamalarıni izlerken aklıma geldi bu söz. biz en son ne zaman sporda 'bir ulus' olarak bir millî takımımızı destekleyebildik? herhalde herkesin cevabı 2010 dünya basketbol şampiyonasıdir. tüm ülkenin ayağa kalkıp tek yürek olarak sevindiği en son an, kerem'in sırbistan potasına gönderdiği son saniye basketiydi. ondan sonraki yıllarda siyasetin spora iyice girmesi, liyakatten uzaklaşma, mevcut hükümetin kutuplasmadan beslenmesi, millî takımların tüm halkı temsil etmemesi vs....
umarım 2023'ten sonra futbol, basketbol ve voleybolda 'bir ulus' olarak bagrimiza basabilecegimiz millî takımlarımız olur ve 'bir ulus' olarak beraber sevinmeyi, üzülmeyi başarabiliriz.

https://youtu.be/DcoCgnqnqIo

çok değil; 23 yıl öncesine dönmeyi basarabilisek keşke 2023 yılında.