637
çok uzun zamanlardan sonra, kelimenin tam anlamıyla ve de popüler tabirle "%100 gs olduğum" maç.
uçak biletlerini piyasanın yarı fiyatına bulmamla başlayan süreç, pivot santrfor'un uyarısıyla yolda arabayı kenara çekip atılan mesaj sonrası lappapa'dan devralınan doğu üst bileti, uzun zamandır görmediğim çok yakın bir arkadaşımın gel bizde kalırsın daveti, maç günü muhabirlere "sen kasımsın kendine gel" dedirten hava, 5 kasım 2022 galatasaray beşiktaş maçı zirvesi, doğu üst'ün kuzeye yakın köşesinin en önünde eski bir dostla buluşup tıpkı o heyecanlı günlerdeki gibi hemen yanımıza çıkmış olan tayfaya kulak kabartarak bağırmalı çağırmalı muazzam bir 2 saat...
çok fazla analiz yapmaya gerek yok. zaten maçı da derin analizler yapacak kadar izlemedim. bir göz sahada olsa da diğer gözle yan taraftaki tayfaya bakarak, tezahürata katılım olmadığı anlarda bağırırken dönüp arkadakilere bakarak ya da coşkunun tavan yaptığı anlarda tribündeki o dalgalanmayı keserek geçti doksan dakika. bu haliyle fazlasıyla keyifli ve fazlasıyla güzeldi...
bu kısımları da açıkçası formata bağlı kalarak anlatmak biraz zor. icardi'nin ilk golünde uzak kale olsa da o zımba gibi şutun gidişini dümdüz görecek bir açıdaydık. zaten öyle bir vurdu ki, sevinmeye başladığı anda anladık topun kalenin içinde olduğunu. ikinci golde ise daha pozisyon alırken gol olduğunu anlayıp sevinmeye başlamıştık. o kadar da konsantreydim maça aslında...
işte o ikinci golün hemen arkasından değişikliklerin geldiği 85li dakikalara kadar yaşanmış olan bir sekans var. arka arkaya gollerin kaçtığı, özellikle kerem'in direkten dönen şutunda gol diye havaya zıpladığım, coşkunun da baskının da hiç eksik olmadığı, tezahüratın bir saniye bile susmadığı...
çok ama çok uzun zamandır ne kendimi o sekanstaki kadar genç hissetim, ne o kadar güçlü hissettim, ne o kadar ölümsüz hissettim, ne de o kadar hem hayattan hem kendimden uzaklaşabildim...
böyle sekansları yaşayınca insan anlıyor ali sami yen stadı'na neden "hell" lakabı takıldığını da, sayısız unutulmaz maçın nasıl kazanıldığını da, mourinho'nun kenarda nasıl yusuf yusuf olduğunu da...
umarım böyle anları bu sezon da, ilerleyen sezonlarda da bol bol yaşamak kısmet olur hepimize. çünkü o cinnet halindeki taraftarı arkasına alıp o oyunu oynayan takımı bir yerden sonra şanssızlık bile durduramayacaktır...
galatasaray'ım sen çok yaşa...
uçak biletlerini piyasanın yarı fiyatına bulmamla başlayan süreç, pivot santrfor'un uyarısıyla yolda arabayı kenara çekip atılan mesaj sonrası lappapa'dan devralınan doğu üst bileti, uzun zamandır görmediğim çok yakın bir arkadaşımın gel bizde kalırsın daveti, maç günü muhabirlere "sen kasımsın kendine gel" dedirten hava, 5 kasım 2022 galatasaray beşiktaş maçı zirvesi, doğu üst'ün kuzeye yakın köşesinin en önünde eski bir dostla buluşup tıpkı o heyecanlı günlerdeki gibi hemen yanımıza çıkmış olan tayfaya kulak kabartarak bağırmalı çağırmalı muazzam bir 2 saat...
çok fazla analiz yapmaya gerek yok. zaten maçı da derin analizler yapacak kadar izlemedim. bir göz sahada olsa da diğer gözle yan taraftaki tayfaya bakarak, tezahürata katılım olmadığı anlarda bağırırken dönüp arkadakilere bakarak ya da coşkunun tavan yaptığı anlarda tribündeki o dalgalanmayı keserek geçti doksan dakika. bu haliyle fazlasıyla keyifli ve fazlasıyla güzeldi...
bu kısımları da açıkçası formata bağlı kalarak anlatmak biraz zor. icardi'nin ilk golünde uzak kale olsa da o zımba gibi şutun gidişini dümdüz görecek bir açıdaydık. zaten öyle bir vurdu ki, sevinmeye başladığı anda anladık topun kalenin içinde olduğunu. ikinci golde ise daha pozisyon alırken gol olduğunu anlayıp sevinmeye başlamıştık. o kadar da konsantreydim maça aslında...
işte o ikinci golün hemen arkasından değişikliklerin geldiği 85li dakikalara kadar yaşanmış olan bir sekans var. arka arkaya gollerin kaçtığı, özellikle kerem'in direkten dönen şutunda gol diye havaya zıpladığım, coşkunun da baskının da hiç eksik olmadığı, tezahüratın bir saniye bile susmadığı...
çok ama çok uzun zamandır ne kendimi o sekanstaki kadar genç hissetim, ne o kadar güçlü hissettim, ne o kadar ölümsüz hissettim, ne de o kadar hem hayattan hem kendimden uzaklaşabildim...
böyle sekansları yaşayınca insan anlıyor ali sami yen stadı'na neden "hell" lakabı takıldığını da, sayısız unutulmaz maçın nasıl kazanıldığını da, mourinho'nun kenarda nasıl yusuf yusuf olduğunu da...
umarım böyle anları bu sezon da, ilerleyen sezonlarda da bol bol yaşamak kısmet olur hepimize. çünkü o cinnet halindeki taraftarı arkasına alıp o oyunu oynayan takımı bir yerden sonra şanssızlık bile durduramayacaktır...
galatasaray'ım sen çok yaşa...
