3
galatasaray taraftarının yapmadığı şey. yapılanın adı düpedüz kelle avcılığıdır. hayata dair tüm mutsuzluklarının bir an önce giderilmesi görevini tek başına galatasaray’ın omuzlarına yükleyen topluluğun yaptığı kıyımdır söz konusu olan.
bugün futbolcu olmuş, yarın teknik direktör olur, farkı yok. realite ortada. senelerdir sayemizde yükselen, desteğimizle daha iyi olan bir allahın kulu yok. ama yok ettiklerimizi (ya da bunun için çılgınca uğraştıklarımızı) ben artık sayamıyorum. maç için ekranın karşısına elinde telefonu ile konuşlanan, twitter’ı ve sözlüğü hazır şekilde bilendiği futbolcunun hata yapması için saniye sayan insanın yaptığına “futbolcu eleştirisi” filan denmez. lafa gelince “biz taraftarız, şirket hissedarı değil” denir. aksine, keşke şirket hissedarı olsaydık böyle taraftar olacağımıza, en azından para kaybetmemek için kendi varlığımıza sahip çıkardık belki o zaman.
hayatında bir defa olsun haklı olmak, saygı duyulmak, söylediklerinin ciddiye alındığını görmek, “ben demiştim” diyebilmek isteyen insanlar topluluğunun hezeyanına kurban gitmekte galatasaray. o yüzden bırakalım bu işleri, önce kendimize karşı dürüst olalım. bizim peşinde olduğumuz şeyler değişmiş, taraftarlığın özünden geri döndürülemez şekilde uzaklaşmışız.
bir mucize olsa ve maçlarımız yayınlanmasa, iç saha maçlarını da boş tribünlere karşı yapsak çok daha başarılı oluruz, bundan eminim. gerisi benim için boş laf.
bugün futbolcu olmuş, yarın teknik direktör olur, farkı yok. realite ortada. senelerdir sayemizde yükselen, desteğimizle daha iyi olan bir allahın kulu yok. ama yok ettiklerimizi (ya da bunun için çılgınca uğraştıklarımızı) ben artık sayamıyorum. maç için ekranın karşısına elinde telefonu ile konuşlanan, twitter’ı ve sözlüğü hazır şekilde bilendiği futbolcunun hata yapması için saniye sayan insanın yaptığına “futbolcu eleştirisi” filan denmez. lafa gelince “biz taraftarız, şirket hissedarı değil” denir. aksine, keşke şirket hissedarı olsaydık böyle taraftar olacağımıza, en azından para kaybetmemek için kendi varlığımıza sahip çıkardık belki o zaman.
hayatında bir defa olsun haklı olmak, saygı duyulmak, söylediklerinin ciddiye alındığını görmek, “ben demiştim” diyebilmek isteyen insanlar topluluğunun hezeyanına kurban gitmekte galatasaray. o yüzden bırakalım bu işleri, önce kendimize karşı dürüst olalım. bizim peşinde olduğumuz şeyler değişmiş, taraftarlığın özünden geri döndürülemez şekilde uzaklaşmışız.
bir mucize olsa ve maçlarımız yayınlanmasa, iç saha maçlarını da boş tribünlere karşı yapsak çok daha başarılı oluruz, bundan eminim. gerisi benim için boş laf.
