ömer bayram

insan psikolojisini bazen çok çabuk göz ardı ediyoruz. düşünsenize galatasaray altyapisinda oynayan genç bir sag beksiniz. kendi yaş kategorilerinizde kucuklugunuzden beri silip supurmussunuz sahayi ve galatasaray sizin potansiyelinizi görüp sizi altyapisina almis, yillarca alt yaş maçlarında oynamissiniz forma hayali kurarak... haftalar aylar geçmiş bir bakmışsınız takimin iki as yabanci beki sakat oynayamayacaklar tam da o hafta sans ya a takim teknik direktörü ekibiyle maçınizi izlemeye gelmiş. heyecaniniz dorukta... maçı oynamissiniz gelmissiniz evinize iyi veya kötü oynadığınızdan bagimsiz aileniz bağrına basmış sizi canim oglum hadi bu sefer olacak inşallah demiş babaniz anneniz... aradan birkaç gün geçmiş ancak size a takım maçıyla ilgili hiçbir haber gelmemiş... uzulmussunuz kirilmissiniz olsun demişsiniz... bana da sans gelir elbet herhalde semih abi (bkz: semih kaya) antrenmanda cok iyiydi... sonra mac kadrolarina bakmaya karar vermissiniz. ama o da ne! sag bekte ömer (bkz: ömer bayram)'in adi yaziyor!...
simdi uydurduğum bu hikayenin ardindan ne olur bir düşünün. siz o genc cocuklarin yerinde olsaniz uzulmez misiniz haksizliga ugramis hissetmez misiniz kendinizi suçlu hissetmez misiniz ailenize mahcup olmus hissetmez misiniz asla oynayamayacagim diyip umutsuzluga kapilmaz misiniz?... vallahi bilemiyorum bilemiyorum...