244
yaş 11-12 izmir'de başka semtin takımında top oynarken birden önümüze bir fırsat çıktı ve değerlendirmek istedik.
annem ile birlikte göztepe tesislerine gittik. tamam dediler yarın gelin başlayalım.
hiç unutmam kendisini hoca olarak tanıtan biri geldi mevkiin ne diye sordu. o yaşlarda tabi öyle stoper libero bek tabirleri yok bende. dedim defans oynamayı seviyorum.
tamam dedi ilk idmana başladık, top kontrolüdür kafa topudur bir sürü idman yaptık. hadi dedi hoca şimdi çift kale maç.
sen dedi geç forvete.!!!
3 gol attım,bir o kadar da pas verdim. tam bir ay boyunca böyle gittim geldim göztepe tesisine.
dediler yarın şuraya gelin hazırlık maçı var karşıyaka ile. bindirdiler bizi servislere götürdüler toprak bir sahaya.
haliyle yedek başladım, ikinci yarı aldı beni oyuna.
sen dedi sağ açıksın.
ne bilirim ben sağ açığı hocam, manyak mısın? ilk önce nasıl oynanır öğretsene diyemedim tabi.
maç bitti tesislere döndük hoca annemi yanına çağırdı.
hanımefendi oğlunuz çok yetenekli ancak bizim paralı futbol okulumuz var oraya gelsin bir kaç ay orada dursun,biz sonra onu alırız dedi.
benim ne hevesim kaldı ne heyecanım.
annem ne yapacaksın diye sordu bana. anne bu hikaye biter dedim.
zaten çocukken de galatasaray'ı tutuyordum ancak izmir takımı tutmamamın en büyük sebeplerinden biri olmuştur bu olay.
ben futbola küsmedim askere gidesiye kadar amatör olarak 2 takımda,üniversite takımında ve halı saha da çok koşturdum.
ancak benim bu ülke futbolunun alt yapısına olan inancım şuurum yerine geldikten sonra yitip gitti.
ben hala daha aynı olduğuna inanıyorum bu durumun.
futbolu bana 17 yaşında güllükspor da oynarken adil diye bir fenerbahçe'li eski profesyonel futbolcu öğretti.
adamın bakkalı vardı bir de hobi olarak takım çalıştırıyordu. fener idmanlarını izler gelir bize yaptırırdı.
ancak amatör ya da yaşı küçük bakmadan saatlerce pozisyon anlatırdı. kim nerede oynuyorsa tek tek ilgilenirdi.
benim guardiola'm adil abiydi.
annem ile birlikte göztepe tesislerine gittik. tamam dediler yarın gelin başlayalım.
hiç unutmam kendisini hoca olarak tanıtan biri geldi mevkiin ne diye sordu. o yaşlarda tabi öyle stoper libero bek tabirleri yok bende. dedim defans oynamayı seviyorum.
tamam dedi ilk idmana başladık, top kontrolüdür kafa topudur bir sürü idman yaptık. hadi dedi hoca şimdi çift kale maç.
sen dedi geç forvete.!!!
3 gol attım,bir o kadar da pas verdim. tam bir ay boyunca böyle gittim geldim göztepe tesisine.
dediler yarın şuraya gelin hazırlık maçı var karşıyaka ile. bindirdiler bizi servislere götürdüler toprak bir sahaya.
haliyle yedek başladım, ikinci yarı aldı beni oyuna.
sen dedi sağ açıksın.
ne bilirim ben sağ açığı hocam, manyak mısın? ilk önce nasıl oynanır öğretsene diyemedim tabi.
maç bitti tesislere döndük hoca annemi yanına çağırdı.
hanımefendi oğlunuz çok yetenekli ancak bizim paralı futbol okulumuz var oraya gelsin bir kaç ay orada dursun,biz sonra onu alırız dedi.
benim ne hevesim kaldı ne heyecanım.
annem ne yapacaksın diye sordu bana. anne bu hikaye biter dedim.
zaten çocukken de galatasaray'ı tutuyordum ancak izmir takımı tutmamamın en büyük sebeplerinden biri olmuştur bu olay.
ben futbola küsmedim askere gidesiye kadar amatör olarak 2 takımda,üniversite takımında ve halı saha da çok koşturdum.
ancak benim bu ülke futbolunun alt yapısına olan inancım şuurum yerine geldikten sonra yitip gitti.
ben hala daha aynı olduğuna inanıyorum bu durumun.
futbolu bana 17 yaşında güllükspor da oynarken adil diye bir fenerbahçe'li eski profesyonel futbolcu öğretti.
adamın bakkalı vardı bir de hobi olarak takım çalıştırıyordu. fener idmanlarını izler gelir bize yaptırırdı.
ancak amatör ya da yaşı küçük bakmadan saatlerce pozisyon anlatırdı. kim nerede oynuyorsa tek tek ilgilenirdi.
benim guardiola'm adil abiydi.
