595
malum yasaklardan dolayı evdeyiz ve böyle durumlarda insan bir şekilde içini dökecek yer arıyor. yanına biri olsa bile yaşanan kazayı normal derecesinde algılayacak çok insan var çevremizde. ama bizim gibi bütün hislerini galatasarayla yaşayan birisi için bu normal bir kaza değil. haberi aldığımdan beri gece uykumu bölerek acaba son bir açıklama yapıldı mı diye twitter'da sayfaları yenileyerek sabahı ettim. gece başta yalan denen fotoğrafla rahatlasam da diğerleri gibi yok o değildir diye kesin yargıya varmadan omar'ın sakalının uzunluğunu ön dişlerinin az da olsa ayrık olmasını detaylı inceleyip onun olduğunu anlasam da burada o değil diyen kişilere kendimi inandırdım. lakin öyle olmadığını gstv muhabiri deniz gülen'in paylaşımında anlamış olduk. daha 3-4 ay önce takıma gelmiş birine aileden biriymiş gibi sevgi duyacağım hiç tahmin edemediğim bir şeydi. oysa ki öyle uçan kaçan bir futbolcu da değil omar. vasat üstü oynayan bir bekimiz. ama öyle ya biz herşeyi galatasarayla yaşıyoruz. o iyiyse biz daha iyiyiz. o kötüyse biz berbatız. bir de çocuklarının mutluluğu için herşeyi göze alan bir babanın geçirdiği kaza bu. belki de geçen yıl yunanistan da yılbaşı kutlamalarında çocuklarının gözündeki mutluluğu görüp aynı şeyi kendi de denemek isteyen bir babanın geçirdiği kaza. belki de 1 yıl boyunca 1 ocak'ı tekrar bekledi. o mutluluğu görmek için aynı şeyi bir daha yapar mısın dediklerinde yine olsa yine yaparım diyecek bir babanın geçirdiği kaza. biliyorum daha çaylak modundayım ve bu yazdıklarım yayınlanmayacak ama dediğim gibi sadece içimi dökmek istedim, ben ve benim gibi düşünenlerin olduğu bir aileye. bu olay bana galatasarayın sadece sarı kırmızı bir futbol takımı olduğunu değil ailemden bir parça olduğunu daha çok gösterdi. tek dileğim sağlıklı bir şekilde aramıza katılıp tekrar futbola dönmesi. oldu da futbola dönemedi, o mutluluk için herşeyi yapan bir baba olarak ailesiyle ister istanbulda ister norveçte yaşantına devam etmesi... dualarımız dün geceden beri seninle omar...
