59
bir sürü şampiyonluk gördüm ama içlerinde en özel olanı sanırım bu sezondur.
öncelikle sami yen'de 17'de 17 yaparak sektirmesiz tüm iç saha maçlarına gittiğim tek sezon buydu. bu 17 maçın 15'ini kazanmış, tek mağlubiyetimizi 14.haftada fenerbahçe karşısında almıştık. bu yenilgiyle fener'le aramızdaki puan farkı 6'ya çıkmıştı.
sonrasında iyi bir seri yakalayıp 6 puan geriden 3 puan öne geçmiştik ki, 31.haftada tekrar fener'e kaybederek 2.sıraya düştük. 3 hafta kala avantajı yakalayan fenrbahçe, 32.haftada trabzon deplasmanından da galibiyetle dönünce bu iş bitti diye düşünmeye başlamıştı.
ligin bitimine 2 hafta kalan tablo pek iç açıcı değildi, beşiktaş deplasmanında kazanmamız gerekiyordu ki bu da yeterli olmayacaktı, fenerbahçe'nin kayseri erciyes ya da denizli'ye puan kaybetmesini bekleyecektik.
işte ne olduysa ondan sonra oldu, god mode'u açtık, önce bir hasan kabze duo'suyla geriden gelerek son dakikada inönü'de kazandık, sonrasında da efsane son hafta geldi.
o sene 4 arkadaş beraber kombine almış, her maça da beraber gitmiştik. bir arkadaşımız son hafta kayserispor maçına "ben fener'in şampiyonluğunu statta duymak istemiyorum" diyerek gelmedi ve hayatının hatasını yaptı. bizim maç zaten erken koptu, statta maçla ilgilenen de pek yoktu, kulaklıklar takılı denizli maçı dinleniyordu. ben de radyodan maçı dinleme ve bizimkilere aktarma görevini üstlenmiştim. arkadaş, o maç ne bitmek bilmedi! özellikle 1-1'e geldikten sonra saniyeler bile geçmez oldu. sonrasında yaşanan coşku ise ömürden ömür götüren 16 dakikaya değdi. sami yen'in çimlerine çıkıp delicesine koşturduğumuz bir anı da yanımıza kaldı.
öncelikle sami yen'de 17'de 17 yaparak sektirmesiz tüm iç saha maçlarına gittiğim tek sezon buydu. bu 17 maçın 15'ini kazanmış, tek mağlubiyetimizi 14.haftada fenerbahçe karşısında almıştık. bu yenilgiyle fener'le aramızdaki puan farkı 6'ya çıkmıştı.
sonrasında iyi bir seri yakalayıp 6 puan geriden 3 puan öne geçmiştik ki, 31.haftada tekrar fener'e kaybederek 2.sıraya düştük. 3 hafta kala avantajı yakalayan fenrbahçe, 32.haftada trabzon deplasmanından da galibiyetle dönünce bu iş bitti diye düşünmeye başlamıştı.
ligin bitimine 2 hafta kalan tablo pek iç açıcı değildi, beşiktaş deplasmanında kazanmamız gerekiyordu ki bu da yeterli olmayacaktı, fenerbahçe'nin kayseri erciyes ya da denizli'ye puan kaybetmesini bekleyecektik.
işte ne olduysa ondan sonra oldu, god mode'u açtık, önce bir hasan kabze duo'suyla geriden gelerek son dakikada inönü'de kazandık, sonrasında da efsane son hafta geldi.
o sene 4 arkadaş beraber kombine almış, her maça da beraber gitmiştik. bir arkadaşımız son hafta kayserispor maçına "ben fener'in şampiyonluğunu statta duymak istemiyorum" diyerek gelmedi ve hayatının hatasını yaptı. bizim maç zaten erken koptu, statta maçla ilgilenen de pek yoktu, kulaklıklar takılı denizli maçı dinleniyordu. ben de radyodan maçı dinleme ve bizimkilere aktarma görevini üstlenmiştim. arkadaş, o maç ne bitmek bilmedi! özellikle 1-1'e geldikten sonra saniyeler bile geçmez oldu. sonrasında yaşanan coşku ise ömürden ömür götüren 16 dakikaya değdi. sami yen'in çimlerine çıkıp delicesine koşturduğumuz bir anı da yanımıza kaldı.
