hakan şükür

türk futbolunun gördüğü en spesifik golcülerinden biriydi. uzun boyuna rağmen belli bir çabukluğu olan, bilekleri görece yumuşak, cüsseli olmayan ama topu iyi tutan, müthiş sıçrayan ve darbeli vuruşları olan, takım için oynayan bir santrafordu. gol rakamlarına aldanılacak bir bitiriciliği yoktu hakan'ın. arzusu, inatçılığı ve de expert özellikleri onu bu rakamlara taşırdı. çevresinde hep, iyi besleyicilerle birlikte oynadı. tüm başardıklarına, yaptıklarına rağmen, kendisinden hazzetmezdim. siyasi görüşünü sürekli dışa vurma eğilimi, tarikatçılık öncülüğü, 23 nisan ulusal egemenlik ve çocuk bayramı için tek kelime etmezken, kutlu doğum haftasını kutlaması falan, bana hep irite gelmiştir. ama en çok da, kötü oynadığı, tel tel döküldüğü maçlarda oyundan alınırken yerine giren takım arkadaşına saygı duymayan tavırları, kendini takımın, hocanın önünde gören hal ve hareketleri sebebiyle sevmezdim. lakin ne zaman feto olayları patladı, memleketin yüzde altmışı bir gecede en büyük vatansever oluverdi. türklüğü, bayrağı dillerinden düşürmediler. hoca efendi dedikleri şarlatanın elini ayağını öpenler, sadece bir günde en azılı feto cadı avının neferi oluverdiler. dün ak dediklerine, kara demekten, geçmişi inkar etmekten, yaptıklarını görmezden gelmekten, olmamış gibi davranmaktan, kafalarını kuma sokmaktan başka bir şey yapmadılar. yalnız bu sevmediğim adam, her şeye rağmen, yaptığı onca yanlışa rağmen kendisini eğip bükmedi. fırıldak gibi dönmedi, yol arkadaşlarını satmadı. bunları, şükür'ü asla aklamak, haklı çıkarmak için söylemiyorum. kendisi bir suçludur, türkiye cumhuriyeti'ne değerlerine, kast etmiş bir grubun üyesidir. tıpkı memleketin yarısının da bu grubun bir üyesi olduğu gibi. tek bir farkı vardır hakan şükür'ün. o iki yüzlü bir suçlu değildir. diğerleri, salağa yatanlar hem suçlu hem de ikiyüzlüdürler. en baştaki adam da dahil.