125
günlerden bir gün, -denk geldim- fb tv'de spor haberlerini izliyorum. fenerbahçe kafilesi, kamp yaptığı tesislerinden maçın oynanacağı stada doğru otobüs yolculuğu yapacak. takım, sırayla tesisten dışarı çıkıyor, kapıda da bir görevli. her çıkan çubukluya moral vermek için ''çak çak'' yapıyor. herkesle aynı şekilde selamlaştı, guiza ile bile. hatta lugano çıkarken abi-kardeş gibi sarıldılar, vedalaşmaları rahat 15 saniye sürdü. derken bu ukala dümbeleği her zamanki gibi kulağında i-pod'uyla etrafa mayhoş mayhoş bakarken kapıda belirdi. görevli eleman, herkese yaptığı gibi buna da ''çak'' anlamında elini kaldırdı. kazım ise hiç istifini bozmadan yürümesine devam etti otobüse doğru. eli havada kalan adamcağız, çaresiz bir şekilde sırtını sıvazlamak zorunda kaldı. o gün anladım bunun ne büyük bir ''egomania'' sahibi olduğunu.
