134
markası olan kiğılı’yı almıyorum, aldırmıyorum. ülker’e, opet’e, ford’a, yapı kredi’ye nasıl bakıyorsam o gözle bakıyorum. 2013 yılında çalıştığım amerikan şirketi, mühendis ve yöneticilerin şirket içinde tek tip giyinmesi için beden ölçülerimizi alıp özel gömlekler yaptırma kararı aldı. güzel bir hareketti. bir sabah işe geldiğimizde masalarımızda hediye paketlerini gördük. bir açtım kiğılı poşetleri. aldığım gibi çöpe bastım. türk ve fenerbahçe’li olan fabrika müdürü kiğılı’yı tercih etmiş, ben etmem. gömlekleri önce çöpe bastım ama sonra günahtır diye alıp bir ihtiyaç sahibine verdim. 1 hafta boyunca da işe kadıköy hatırası tişörtü ile gittim. alın size tek tip kıyafet hesabı. taşaklı olan varsa gerekeni yapsın dedim ama elbette o göt yoktu kimsede.
