363
çok enteresan bir şekilde takip ettiğim, sonunda tarifsiz mutluluk yaşadığım bir maç idi.
kadın basketbolunu çok yakından takip ederim, sadece başarılı olduğumuz sezonlarda değil, her zaman. wnba de, avrupa kadın basketbolu da keyifle izlediğim ligler arasındadır. o sezon da bizim maçlarımızı heyecanla izliyordum. özellikle ekaterinburg maçı çok büyük şoktu benim için, hiç beklemiyordum kazanmamızı. o dönem yurt dışında bulunduğum bir dönemdi, ülkeden uzaktım. kaldığım yerde odada oturup tek başıma, etrafta heyecanı paylaşacak pek biri olmadan seyretmiştim. kazandık ve finale çıktık, harika bir sürpriz ile.
sonra final günü geldi, ama izleyemedim.
haftalar öncesinden planlanmış bir olay olduğu için, 3-4 yunan arkadaşla almanya'nın dresden şehrine dolaşmaya gittim. daha önce bulunduğum ülkede aldığım hattın da interneti bitti mi tam o gün, takip edemiyorum maçı netten. yandakilerde de durum aynı. zaten telefon hayvan gibi yazıyor. salla faturayı diyerek türkiye'deki annemi aradım, maç nasıl gidiyor diye. ilk yarısıydı maçın. annem de benim kadar iyi taraftarıdır galatasaray'ın. farkı açtık aynı yarı final gibi diyince tamam dedim alacağız. ama beş dakikaya bir ya ben arıyorum ya da o arıyor. fark kapanıyor ben haber alamıyorum falan. bayağı bir böyle gitti. en sonunda anneme bitince ara gerildim ben dedim ve kapattım. aradı, kazandık dedi, şebnem kimyacıoğlu'nun üçlüklerini anlattı. ben o şehrin ortasında, yanımda pana taraftarı yunanlarla kaldım. tek başıma mal mal gülüyorum, etrafta bir galatasaraylı yok, paylaşacak adam yok. öyle içime oturmuştu şöyle coşkuyla kutlayamamak.
kadın basketbolunu çok yakından takip ederim, sadece başarılı olduğumuz sezonlarda değil, her zaman. wnba de, avrupa kadın basketbolu da keyifle izlediğim ligler arasındadır. o sezon da bizim maçlarımızı heyecanla izliyordum. özellikle ekaterinburg maçı çok büyük şoktu benim için, hiç beklemiyordum kazanmamızı. o dönem yurt dışında bulunduğum bir dönemdi, ülkeden uzaktım. kaldığım yerde odada oturup tek başıma, etrafta heyecanı paylaşacak pek biri olmadan seyretmiştim. kazandık ve finale çıktık, harika bir sürpriz ile.
sonra final günü geldi, ama izleyemedim.
haftalar öncesinden planlanmış bir olay olduğu için, 3-4 yunan arkadaşla almanya'nın dresden şehrine dolaşmaya gittim. daha önce bulunduğum ülkede aldığım hattın da interneti bitti mi tam o gün, takip edemiyorum maçı netten. yandakilerde de durum aynı. zaten telefon hayvan gibi yazıyor. salla faturayı diyerek türkiye'deki annemi aradım, maç nasıl gidiyor diye. ilk yarısıydı maçın. annem de benim kadar iyi taraftarıdır galatasaray'ın. farkı açtık aynı yarı final gibi diyince tamam dedim alacağız. ama beş dakikaya bir ya ben arıyorum ya da o arıyor. fark kapanıyor ben haber alamıyorum falan. bayağı bir böyle gitti. en sonunda anneme bitince ara gerildim ben dedim ve kapattım. aradı, kazandık dedi, şebnem kimyacıoğlu'nun üçlüklerini anlattı. ben o şehrin ortasında, yanımda pana taraftarı yunanlarla kaldım. tek başıma mal mal gülüyorum, etrafta bir galatasaraylı yok, paylaşacak adam yok. öyle içime oturmuştu şöyle coşkuyla kutlayamamak.
