4
açık söyleyeyim her ne kadar maçları takip etsem de bende eskiden olduğu gibi bir haz oluşturmayan futboldur. makineleşmenin dünyanın her alanına burnunu soktuğu bugünlerde, elbette futbol da makineleşecekti. bu kaçınılmazdı ama böylesine hızlı gerçekleşince büyük bir hayal kırıklığı ile başbaşa kaldım. hani bazen bir gün içinde o kadar çok olay ve sonuca tanıklık eder, ertesi gün uyandığında hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını bilirsin ya, hah o işte.
daha dün milito’lar, zanetti’ler, gerard’lar, ronaldinho’lar, inzaghi’ler oynarken bugün bir bakmışız ne idüğü belirsiz, bir iki yıllık performans ile efsane ilan edilmiş futbolcular var. neyleyim ben böyle futbolu. ne çalım kaldı ne bir şey. artık tüm dünya ağzı açık bekliyor garip garip: şu messi iki çalım atsa da izlesek, ibra fantastik gol atsa da gol görsek diye. halbuki bundan 10 yıl öncesi için çalım falan sıradan işlerdi.
yahu günümüzde, neymar iki hareket çakınca ‘’oooooovvv’’ yapıyoruz, düşünebiliyor musunuz durumumuzu? bizler insanoğlu olarak ronaldinho’yu izledik arkadaşlar. hiç kaçırmazdım o dönem barcelona maçlarını. kaldı ki real madrid sempatizanıyım üstelik. adam kendi sahasından rakip kaleye kadar öyle veya böyle götürürdü topu. yeri gelir bileğini konuştururdu yeri gelir süratini gösterirdi. şimdiyse odunumsu bale’ın bartra gibi çömezleri dripling ile geçmesini yüzyılın olayı ilan edeceğiz nerdeyse. neden? kanıksadık çünkü. futbolun eridiğini, bittiğini kanıksadık.
ne estetik kaldı, ne yaratıcılık. kalıplaşmış pas akışlarıyla tüm seyir zevkimiz köreldi. artık büyük hocalar antrenmanlarda maç içinde hangi bölümde, hangi sürede, nasıl pas atılacağını ezberletiyor. ben zidane’nın topu aldığında başını kaldırıp 2-3 saniye arkadaşlarına baktıktan sonra, gollük pas atmasını özledim… makineleşmiş futbol düzenini değil.
figo, beckham, ronaldo, maldini, inzaghi, shevchenko, dida, barthez, desailly, cafu, rui costa, ballack, gerrard, van nistelrooy, roy maakay, seedorf ve daha niceleri… hepsi ayrı birer karakterdi. hepsi hem yıldız hem kumandandı. hepsi sahada sonuna kadar savaşan yürekli futbolculardı.
liverpool, milan, inter, arsenal, psv, ajax, bayern münih, manchester united gibi devler de boy gösteriyordu o dönemler. bazıları öldü bazıları can çekişiyor.
bugün şampiyonlar ligi çeyrek finalistleri arasında benfica, wolfsburg, psv, atletico madrid, psg, manchester city gibi takımlar var. daha da söylenecek söz yok zaten.
bizi bu hale getirenler utansın.
daha dün milito’lar, zanetti’ler, gerard’lar, ronaldinho’lar, inzaghi’ler oynarken bugün bir bakmışız ne idüğü belirsiz, bir iki yıllık performans ile efsane ilan edilmiş futbolcular var. neyleyim ben böyle futbolu. ne çalım kaldı ne bir şey. artık tüm dünya ağzı açık bekliyor garip garip: şu messi iki çalım atsa da izlesek, ibra fantastik gol atsa da gol görsek diye. halbuki bundan 10 yıl öncesi için çalım falan sıradan işlerdi.
yahu günümüzde, neymar iki hareket çakınca ‘’oooooovvv’’ yapıyoruz, düşünebiliyor musunuz durumumuzu? bizler insanoğlu olarak ronaldinho’yu izledik arkadaşlar. hiç kaçırmazdım o dönem barcelona maçlarını. kaldı ki real madrid sempatizanıyım üstelik. adam kendi sahasından rakip kaleye kadar öyle veya böyle götürürdü topu. yeri gelir bileğini konuştururdu yeri gelir süratini gösterirdi. şimdiyse odunumsu bale’ın bartra gibi çömezleri dripling ile geçmesini yüzyılın olayı ilan edeceğiz nerdeyse. neden? kanıksadık çünkü. futbolun eridiğini, bittiğini kanıksadık.
ne estetik kaldı, ne yaratıcılık. kalıplaşmış pas akışlarıyla tüm seyir zevkimiz köreldi. artık büyük hocalar antrenmanlarda maç içinde hangi bölümde, hangi sürede, nasıl pas atılacağını ezberletiyor. ben zidane’nın topu aldığında başını kaldırıp 2-3 saniye arkadaşlarına baktıktan sonra, gollük pas atmasını özledim… makineleşmiş futbol düzenini değil.
figo, beckham, ronaldo, maldini, inzaghi, shevchenko, dida, barthez, desailly, cafu, rui costa, ballack, gerrard, van nistelrooy, roy maakay, seedorf ve daha niceleri… hepsi ayrı birer karakterdi. hepsi hem yıldız hem kumandandı. hepsi sahada sonuna kadar savaşan yürekli futbolculardı.
liverpool, milan, inter, arsenal, psv, ajax, bayern münih, manchester united gibi devler de boy gösteriyordu o dönemler. bazıları öldü bazıları can çekişiyor.
bugün şampiyonlar ligi çeyrek finalistleri arasında benfica, wolfsburg, psv, atletico madrid, psg, manchester city gibi takımlar var. daha da söylenecek söz yok zaten.
bizi bu hale getirenler utansın.
