260
galatasaray'ımızın 2011-2012 sezonu şampiyonluğu için yaptığı geri dönüştür. benim için ise anlamı ise baya acıdır.
bir gece öncesinde çok sevdiğim bir abim ve arkadaşım ile play station oynamıştık. gece geç saatlerde arkadaşımı alıp üsküdar'daki evime götürmüştüm. sabahleyin çalan bir telefon babam arıyordu, telefonu açtığım zaman teyzemin kızının sesini duymuştum telde ve o an heyecanım artmıştı. direk konuya girdi baban çok kötü koş oğlum dedi. ben o an aklımdan bir çok şey geçirdim, sanırım hastahaneye yatırdılar, yoğun bakımda, acaba nerede rahatsızlandı? nasıl gitti? kafamda deli sorular. telefonu kapadım arkadaşımı kaldırdım, cepte çok para yok dedim paran var mı? var dedi. yola çıktım dedim bir kez daha arayayım, kapının önünde merdivenler var çıkarken aradım, teyzemin kızı çıktı telefona. sordum, ne oldu dedim ses yok, ne oldu diye tekrar sordum, öldü mü? dedim. evet oğlum öldü baban öldü dedi. çok değişik bir duygu çok farklı hissettim knedimi. taksiyle hareme gittik arkadaşımla, taksici parayı istemedi ama zorla vedik. yola çıktım otobüs ile burası enterasandı. otobüste bir eleman bebeği olmuş onu görmeye eve gidiyor, ben de babam öldüğü için eve gidiyorum. hayat gerçekten garipti.
bursa'ya vardım, cenazeyi gördüm üzüntülerim fena halde, babamı ertesi gün gömeceğiz o gün durup durup ölüsünü sevdim, okşadım. benden size tavsiye babanız ne kadar sert olursa olsun gidin öpün, koklayın, okşayın oğlum sonra size karşılık vermeyen eli öpünce çok üzülüyorsunuz,
neyse cenaze evinden çıktım, saçlar ve sakallar biraz uzundu, amca oğluma traş yap dedim. gittim berbere oturdum, radyoyu açtı maç için. skor 2-0 yeniktik, dedim bari buradan gülseydik bugün. sonra birden 2-0, 2-1 2-2, 3-2, 4-2 oldu. teşekkür ettim o gün galatasaray'ıma yüzümü güldüren tek olay olmuştu. bir de play station oynadığım abimi çok severim ben, çok gariptir, sessiz sakin, başın sağolsun demeyi bile beceremez. o mesaj attı, olum ne diyeceğimi bilemiyorum ama bak galatasaray 2-0'dan 3-2 maçı çevirdi demişti. o mesaj ile baya çok ağlamıştım.
böyle bir anısı var işte bu maçın bende..
bir gece öncesinde çok sevdiğim bir abim ve arkadaşım ile play station oynamıştık. gece geç saatlerde arkadaşımı alıp üsküdar'daki evime götürmüştüm. sabahleyin çalan bir telefon babam arıyordu, telefonu açtığım zaman teyzemin kızının sesini duymuştum telde ve o an heyecanım artmıştı. direk konuya girdi baban çok kötü koş oğlum dedi. ben o an aklımdan bir çok şey geçirdim, sanırım hastahaneye yatırdılar, yoğun bakımda, acaba nerede rahatsızlandı? nasıl gitti? kafamda deli sorular. telefonu kapadım arkadaşımı kaldırdım, cepte çok para yok dedim paran var mı? var dedi. yola çıktım dedim bir kez daha arayayım, kapının önünde merdivenler var çıkarken aradım, teyzemin kızı çıktı telefona. sordum, ne oldu dedim ses yok, ne oldu diye tekrar sordum, öldü mü? dedim. evet oğlum öldü baban öldü dedi. çok değişik bir duygu çok farklı hissettim knedimi. taksiyle hareme gittik arkadaşımla, taksici parayı istemedi ama zorla vedik. yola çıktım otobüs ile burası enterasandı. otobüste bir eleman bebeği olmuş onu görmeye eve gidiyor, ben de babam öldüğü için eve gidiyorum. hayat gerçekten garipti.
bursa'ya vardım, cenazeyi gördüm üzüntülerim fena halde, babamı ertesi gün gömeceğiz o gün durup durup ölüsünü sevdim, okşadım. benden size tavsiye babanız ne kadar sert olursa olsun gidin öpün, koklayın, okşayın oğlum sonra size karşılık vermeyen eli öpünce çok üzülüyorsunuz,
neyse cenaze evinden çıktım, saçlar ve sakallar biraz uzundu, amca oğluma traş yap dedim. gittim berbere oturdum, radyoyu açtı maç için. skor 2-0 yeniktik, dedim bari buradan gülseydik bugün. sonra birden 2-0, 2-1 2-2, 3-2, 4-2 oldu. teşekkür ettim o gün galatasaray'ıma yüzümü güldüren tek olay olmuştu. bir de play station oynadığım abimi çok severim ben, çok gariptir, sessiz sakin, başın sağolsun demeyi bile beceremez. o mesaj attı, olum ne diyeceğimi bilemiyorum ama bak galatasaray 2-0'dan 3-2 maçı çevirdi demişti. o mesaj ile baya çok ağlamıştım.
böyle bir anısı var işte bu maçın bende..
