215
totem yapıp izlemek yerine ders çalıştığım maçtı. özetini dahi izleyemedim.. bayağı inanıyordum kazanacağımıza hatta bu süre zarfında maçtan hiç konuşmadım, düşünmemeye çalıştım ama tabi mümkün mü düşünmemek.. sneijder gol oldu yağdı, nando kaleye duvar ördü ama bu kadar. diğer futbolcularımızın mevzubahis olduğu bir hayal bile kuramadım. burak nasıl gol atıyordu, selçuk nasıl frikik kullanırdı, pas dağıtırdı, semih nasıl savaşırdı hatırlamıyorum çünkü. neyse totemi bozan babam oldu, skoru söyledi. ve üzülmedim sözlük çok acı değil mi? çok kızgınım sadece. meğer bekliyormuşum mağlubiyeti. kendimi kandırmışım kazanırız diye, sahadakiler inanmadığı sürece inanmak bizim ne haddimize..
