30
20 nisan 2006 tarihinde bir beyin ameliyatı geçireceğimden dolayı doktorların tüm uyarılarına rağmen fenerbahçe maçı için hastaneden ( cerrahpaşa nöroloji ) ayrıldım. resmen birçok riski göze almış bir halde benim gibi fanatik olan babamla maçı seyretmeye gitmiştim. hastalığım yüzünden sık sık nöbet geçirdiğimden dolayı hap kullanıyordum ama aşırı heyecan ve üzüntü hapları bile sallamayabilirdi nitekim aileme yaşattığım o duygu için kendimden nefret etsemde galatasaray aşkı adına böyle bir şey yapmak benim için bir gurur kaynağı. o gün bir kahvehane bulduk ve maç seyretmeye başladık. sonuç = hüsran. bir insanın böyle bir haldeyken ne hissedebileceğini anlamak herhalde mümkün değil. bana hastalığımı bile unutturan bir aşktır galatasaray aşkı. o şampiyonluk bana sadece o anları hatırlatır. sanırım kalbim temizmiş.(u: bu gerçek bir hikayedir ve abdürrahim albayrak'ın hikayesiyle arasında sadece benzerlik vardır )
