cesare prandelli

mancininin en sevmedigim ozelligi sürekli bir bahane bulmasıydı. yani o kotu bu kotu o eksik bu bilmemne ama kendinde hatayı aramıyordu. prandelli ise bana bu konuda daha cesur geliyor. adam basarıya ulastıramadıgını dusundugunde aldı ceketini daha yeni uzattıgı sozlesmeye ragmen cekti kapıyı gitti. boyle adamlara karsı bi ilgim var acıkcası. umutluyum kendisinden. ozellikle esnek olusu beni umutlandıran esas faktor. cunku prandelli burakı sagda oynattıgında kotu oldugunu gorunce bundan vazgececektir. ve bunun gibi bir sürü sey.

velhasıl, biz senden umutluyuz prandelli reyiz. umarım baslangıcın efsane olur, o ruzgarla ortalıgı kasıp kavururuz.