713
menejeri ataköy'de otururdu, berberi falan da atrium'daydı bilen bilir. sık sık buralara gelirdi ümit.
12-13 yaşlarındayım. haftasonu sabahları okulun açtığı kursa gidiyorum. o günde niyeyse sabah biraz erken çıkmışım evden. daha hava yeni aydınlanıyor.
önce dikkatimi kadının giydiği elbise çekti. ya akşamdan kalma uçuk birisi, ya da hayat kadınıydı. * * * *
bizim burda böyle manzaralar çok görülür ama sabahın o saatinde öyle birini ilk defa görmüştüm.
sonra kadının yanındaki şişman top sakallı adamı gördüm. hemen tanıdım. ümit'in menejeri.
bir de yanlarında böyle kara kura bir adam vardı. daha afyonum patlamamış demek ki ilk bakışta olayı tam kavrayamadım.
yaklaşınca bir baktım bizim ümit. ümit karan. hani şu bizim takımda oynayan. abimle beni hala didiştiren. her golden sonra adını söylediğim. çocukluk efsanem.
sabahın o saatinde, o durumda adama yapışıp omuzuma falan alıcam nerdeyse. kendimi zor zaptettim.
yanlarından geçerken göz göze geldik. net bir şekilde ''sabah sabah sen nerden çıktın amk'' bakışı attı herif. suratı da beş karıştı. daha yeni evlenmişti o zamanlar. belli ki o haliyle kimseye gözükmek istemiyor. malum bir gazeteci falan duysa ortalık yıkılır.
neyse okula gittim geldim.
apartmanın giriş katında oturan arkadaşım cama çıkmış onla konuşuyoruz. gördüğümü anlatıyorum. işte ''ümit'le menejer eve karı attılar lan'' falan diyorum.
arkadaşım ''bize gel, bizde konuşalım'' dedi. içeri girdi dış kapıyı bana açmak için. tam o esnada da şans eseri biri dışarı çıkıyodu.
bir baktım yine ümit. kapıyı açtı. ters ters bana baktı ''yine mi sen lan'' diye. içeri geçeyim diye kapıyı tuttu. * * *
şimdi düşününce salaklık tabi ama o anda olağan şüpheli konumunda hissettim kendimi. sanki ümit'i izliyomuşum gibi bir durum oluştuğunu sandım. yine konuşamadım herifle. içimde kalmış bir uktedir.
o sabah ümit'i gördükten 10 dakika sonra da ziya doğan'ı görmüştüm.
böyle bir gün ateşli bir futbol ergeni için bile çok fazlaydı.
12-13 yaşlarındayım. haftasonu sabahları okulun açtığı kursa gidiyorum. o günde niyeyse sabah biraz erken çıkmışım evden. daha hava yeni aydınlanıyor.
önce dikkatimi kadının giydiği elbise çekti. ya akşamdan kalma uçuk birisi, ya da hayat kadınıydı. * * * *
bizim burda böyle manzaralar çok görülür ama sabahın o saatinde öyle birini ilk defa görmüştüm.
sonra kadının yanındaki şişman top sakallı adamı gördüm. hemen tanıdım. ümit'in menejeri.
bir de yanlarında böyle kara kura bir adam vardı. daha afyonum patlamamış demek ki ilk bakışta olayı tam kavrayamadım.
yaklaşınca bir baktım bizim ümit. ümit karan. hani şu bizim takımda oynayan. abimle beni hala didiştiren. her golden sonra adını söylediğim. çocukluk efsanem.
sabahın o saatinde, o durumda adama yapışıp omuzuma falan alıcam nerdeyse. kendimi zor zaptettim.
yanlarından geçerken göz göze geldik. net bir şekilde ''sabah sabah sen nerden çıktın amk'' bakışı attı herif. suratı da beş karıştı. daha yeni evlenmişti o zamanlar. belli ki o haliyle kimseye gözükmek istemiyor. malum bir gazeteci falan duysa ortalık yıkılır.
neyse okula gittim geldim.
apartmanın giriş katında oturan arkadaşım cama çıkmış onla konuşuyoruz. gördüğümü anlatıyorum. işte ''ümit'le menejer eve karı attılar lan'' falan diyorum.
arkadaşım ''bize gel, bizde konuşalım'' dedi. içeri girdi dış kapıyı bana açmak için. tam o esnada da şans eseri biri dışarı çıkıyodu.
bir baktım yine ümit. kapıyı açtı. ters ters bana baktı ''yine mi sen lan'' diye. içeri geçeyim diye kapıyı tuttu. * * *
şimdi düşününce salaklık tabi ama o anda olağan şüpheli konumunda hissettim kendimi. sanki ümit'i izliyomuşum gibi bir durum oluştuğunu sandım. yine konuşamadım herifle. içimde kalmış bir uktedir.
o sabah ümit'i gördükten 10 dakika sonra da ziya doğan'ı görmüştüm.
böyle bir gün ateşli bir futbol ergeni için bile çok fazlaydı.
