1
doksanlı yılların galatasaraylı çocuğu olmak hadisesinin önemli külfetlerinden biri. tarih evde kalmak için uydurulan nice yalanlarla, okul civarında maç izleyecek mekan ararken müdür muavinine yakalanmamak için yaşanan nice "survivor" macerasıyla, ve en çok da sınıfta gizli gizli maç dinleyip bir şekilde yakalanan öğrencilerin sevine sevine sınıftan atılma hikayeleriyle doludur. evde kalma işi fanatik bir baba, müdür muaviniyla yaşanan kovalamaca ise sağlam bir strateji ve kişinin manyaklık(!) seviyesiyle orantılı olarak kolayca atlatılabilirdi ama; bir şekilde sınıfta kalınması halinde yaşananlar üç aşağı beş yukarı aynıdır. zira nice yiğitler "caddelerde rüzgar aklımda maç var" modunda iken idealist ve/veya inatçı bir öğretmenin nuh deyip peygamber demediği bir yazılı/sözlü/önemli ders nedeniyle zorlu doksan dakikaya sınıfta yakalanmış; bir taraftarlık ölçeği olurcasına yıllandıkça güzelleşen atılma anıları biriktirmişlerdir. bu alemde dışardan gelen gol sesiyle yazılıdan/sözlüden yırtan, kazağının içine soktuğu kulaklıkla maç dinlerken atılan gol sonucu dayanamayıp ayağa fırlayıp deşifre olarak sınıftan atılan adam çoktur.
