5
galatasaray taraftarının çok kolay kapıldığı bir durum demeyeceğim ama bunun emareleri var maalesef. oysa ki galatasaray tarihi umut ile eşdeğer gitmiştir hep. son yirmi yılda, tarihinin en büyük ekonomik krizlerini atlatan galatasaray, ortalama olarak iki yılda bir (hatta tam olarak bu oran 0,5'in de üzerindedir) şampiyon oldu. bu sürede avrupa'da kupalar kaldırdı, şampiyonlar liginde çeyrek finaller oynadı. rakibinden son hafta şampiyonluk mu almadı, onun sahasında kupa mı kaldırmadı! hani ali sami yen'e veda bestesinde diyorduk ya "ne maçlar yaşandı". kaybettik kimi zaman. üzüldük, dövündük. ama hep de düştüğümüz yerden umudumuza sarılıp kalktık. evimizde chelsea'den 5 yedik, gidip uefa ve süper kupaları kaldırdık. 2 kasım 2001 bursaspor galatasaray maçında 5-0 yenildik, gidip şampiyon olduk. 22 nisan 2006 fenerbahçe galatasaray maçında bitime 3 hafta kala rakibimizden 4 gol yedik, önce hasan kabze'yi unutma ve sonra 16 dakikanın ardından lig kupamız geldi. süper final olacak dendi, karanlıkta yıldırım demirören'i iterek kupamızı aldık. galatasaray'ın adının olduğu yerde hep umut vardı çünkü. biz umudumuzu kaybetmediğimiz için hep kazandık. şimdi hayal kırıklığı yaşıyoruz. bu kadar güzel geçmesi beklenen bir sezonda neler olduğunu çözemiyoruz. haklıyız da. böyle olmamalıydı. fakat henüz bir şey kaybetmedik. umudumuzu koruduğumuz sürece de kaybetmeyiz. biz gibi olalım arkadaşlar. büyük kaptan bülent korkmaz diyor ya hani "artık zamanı geldi. herkes tek yürek olsun. yüreğini sahaya koysun, her şeyini! bedenini, vücudunu, beynini her şeyini koysun artık sahaya! şimdi gerçek futbolcular ortaya çıkacak şimdi! karakterli! beyler şimdi zamanı, şimdi! biz zor günlerin adamıyız, bunu her zaman bir kenara yazın!" aynen öyle arkadaşlar. gerçek taraftarın ortaya çıkma günüdür gün. birlik günüdür. her şeyiyle bu takımı destekleme, umutsuzluğu defetme günüdür. karakterli!
