39
babama haberi okuduğumda birbirimize karşılıklı baktığımız andır. hüzün içerir, anlamsız bir yüz ifadesi, ardından babamın "e idmanlara çıkarmadılar bu çocuğu ki!" isyanı, bendeki anlamsız bakış devam eder, devamında sayfayı kapatıp hayattan kopmak geliyor. yazık lan bizim takımın kalitesine düşüncesi. yeter artık aydın yılmaz demenin dilin ucuna gelmesi. ardından tüm gün sözlükteki başlıklarına maruz kalmak. bazen hayattan soğursun ya, şu yukarıdaki entrylerin toplamıdır işte o an.
