1
sadece bana özgü bir şey mi yoksa başka bunu yaşayan var mı bilmiyorum. örneğin dün* avrupa ligi yarı final rövanş maçında benfica'ya elendiler. öyle umutlulardı ki. ama bir anda ellerinde sadece türkiye kupası kaldı, onu da alabilecekler mi belli değil. şimdi ben fenerbahçeli arkadaşlarımı falan görüyorum, başları önde, diyecek hiçbir şeyleri yok. üzülüyorum lan. artık dalga geçmesem mi falan diyorum içimden kendime. istemsiz empatiler kuruyorum. hatta bunu sadece çevremdeki fenerbahçeliler için değil örneğin bir aykut kocaman için de yapıyorum. özellikle dünden sonra öyle bir garip, boynu bükük geliyorlar ki bana, sanki dünyanın tüm hüzünlü hikayeleri bu adamların suratlarında toplanmış. acıyorum lan, ciddi ciddi acıyorum. doğru mu yapıyorum bilmem ama engel olamıyorum. yoksa bunlara acımak içten içe hoşuma mı gidiyor onu da bilmiyorum. acaba psikolojik desteğe mi ihtiyacım var?
