didier drogba

ne ronaldo ne messi benim en çok sevdiğim futbolcu kendisi idi. chelsea'ye ayrı sempatim vardır. belki bu adam yüzündendir. fakat borsaya bildirdik, formayla gördük, uçaktan indirdik, imza attırdık, kontrolden geçti, stadyumdaydı, oyuna girdi, ama içimde hep buruk bir sevinç vardı nasıl anlatayım sanki biz çakma drogbayı aldık gibi düşünüyordum yada hep kötüye hazırlıyordum kendimi bunun sebebi bpl'yi sürekli takip ederim chelsea'yi izlerdim hep drogba için bu adam gol atar sevinçleri muazzamdı hep derdimki şöle sevinen bir topçumuz olsun gözümüzün pası silinsin yani düşünün drogba'nın parçalı formayı giymesini hayal bile edemiyordum. neyse efendim oyuna girdi pozisyon yarattı gol attı. gole sevindim fakat o anda köşe gönderimine koşmasını kaçırdım sevinirken ekrana tekrar odaklandığımda o kollarını açıp taraftarı selamladığı anı gördüğümde bütün drogba hikayesinin sevincine gark oldum. bu adam drogba dedim ve bizim takımda ve yine drogba golü attı. bırakın ronaldo'yu messi'yi drogba'dan başkası o topa inanıp yükselmez ve oraya vuramaz zaten. golünü attı ve sevincini yaptı. hani derlerdi inanmazdım transferler stadı doldurur diye. inanmazdım bir adam için kimse stada gitmez derdim. ama bu adam için gidilir abi bu adam başka.

nasılda açıyor kollarını mübarek.