çaresizlik

• 1

  bilmiyorum ama içinde olduğum durumu anlatabilecek tek kelimedir sanırım…
  
  benim gibi yurt dışına yerleşme kararı alan her bir vatandaşımız aynı durumdadır eminim… kuzenlerim, arkadaşlarım afet bölgesine dokunmak, yara sarabilmek için yola çıkarken sadece olanları seyredebilmenin verdiği hissi çaresizlikten başka ne anlatabilir…
  
  gözlerime dolan akıtamadığım yaşlar, boğazımdan yukarısına çıkmasına izin veremediğim höykürmelerim var!
  
  soranlara ‘hayır öyle değil! biz insanına sırt çeviren bir ülkenin vatandaşları değiliz!’ demek isterken diyememek var!..
• 2

  masumlarımızın yaşadığı çaresizlik, sorumluların yaşadığı ise aptallıktır. 6 bin bina çökmüş henüz tespit edilen, sahada 24 bin personel var. bina başına 4 kişi. daha ulaşılamayan ilçeler ve köyler var. asker kışlada tutuluyor. yazıklar olsun. deprem bölgesinde yaşayan kardeşlerime tavsiyem, elinizden gelen özeni kendiniz gösterin. devletten bir şey beklemeyin çünkü gelmeyecek.
• 3

  aslında sözlük ağlama duvarına gidecektim lakin entri girişine kapanmış sanırım…
  
  ben de bir yandan ağlayarak buraya geldim…
  
  çok güzel bir adam tanıdım burada ismail abi… abi dediğime bakmayın, yaşıtız fakat yanyana durduğumuzda 5 6 yaş büyük gözükür benden. 13 yıldır amerika’da; gelmiş öyle kalmış… evlenmiş, üç çocuk babası olmuş, bir dil öğrenmiş yetmemiş eşinin dilini de öğrenmiş, yırtınmış çırpınmış… derken dün aldı evraklarını bugün tüm ailesini toprağa geri koymak için yola çıktı…
  
  13 yılın ardından koklarım dediğim anacığımı koklayabilecek miyim abi dedi! sarıldık, ağladık, sustuk…
  
  öldüler mi bilmiyoruz, antakya’dalar, haber yok, ses yok, seda yok… kimse de yok… anne, baba, kardeş, amca, dayı…
  
  ismail öz abimdir benim… öz…