bok gibi geçen günümü bir kenara bırakırsak, bugün bana tebessüm ettiren tek şey olsa gerek ağlayan melis.
iftarın akabinde nete girdiğimde arda'nın gittiğini öğrenmişim, kan beynime sıçramış, gözlerimde yaşlar falan.
kendimi sokağa atmışım, iftar ettiğim yerden evime gideceğim.
bir yandan ağlıyor, diğer yandan galatasaraylı dostları arayıp derdimi paylaşıyorum.
derken gözüm yerde küçük bir kedi yavrusuna ilişti.
o da, kendi dilince ağlıyordu.
miyav... miyav... miyav...
kalibmin içindeki küçük odacıklara kadar sızım sızım sızladı içimde ne varsa.
aldım kucağıma, ben ağlıyorum, o ağlıyor.
'arda gitti kedicik' dediğimde, bir başka miyavlıyor sanki.
o an ağzımdan çıktı; 'ağlama melis' dedim :( ve ağır çekimde ordan uzaklaştık.
aldım, eve getirip yıkadım. snra beraber ntvspor'un arda klibini izleyip ağladık :(
kendisi şu an bahçede. cinsiyeti hakkında fikrim yok ama adı melis.
melis dediğimde ağlıyor. ağlama melis dediğimde de ağlıyor.
o hep ağlıyor sözlük!! :(
bu yazımı melis'in mutluluğu için harcıyacağım. içten bi 'miyav' demesi bile yeter bana.
ayrıca kendisi fanatik galatasaraylı bence. ne bileyim sanki, 'arda gitti' dediğimde o da kötü oldu :(
bilemedim :(
(bkz:
melisler artık ağlamasın)
**