180
öncelikle iyiyim. mental olarak hiç iyi değilim, değiliz
ama hayattayım. hepinizi endişe ettirdiğim için hakkınızı helal edin. birkaç şey yazacağım bu girdiyi editleyip şimdi. sadece iyi olduğumu yazmak istedim öncesinde. mesajlara bakamadım vaktim yok maalesef ancak azıcık soluklandığım şu anda olanları yazacağım.
öncelikle benim için şu an sarılabildiğiniz tüm sevdiklerinize sarılın. inanın kaybedene kadar değer bilinmezmiş gerçekten. pazar gecesi içimde kötü bir his olduğundan uyumamış, antep'de bulunan arkadaşımı da darlayıp gece 4'e kadar uyumamasını sağlamıştım. kendisine maalesef ulaşamadım daha umarım iyidir. depremi tarif etmeyeceğim asıl mental yönden beni yaralayan sonrası oldu. telefonumun şarjı çok az olduğundan sözlüğe yazdığım andan biraz sonraları bitmiş, durumun vehametini ve büyüklüğünü kavradığımda ise telefonu bırakın kendimizi atacak yer zor bulmuştuk. dandik bir powerbank ile şarj etmeye çalışıp sözlüğe başka yerlerde durum nasıl diye bakmak için girdiğimde ise maalesef telefonum kapandı. birçok akrabamız tanıdığımız göçük altında kaldı çoğu da vefat etti. ilk gece bina yangınları ve yaralılar ile uğraşırken senenin en soğuk günleri ve gecelerini yaşıyorduk ve hala yaşıyoruz. depremden bir gün sonra yani pazartesi günü insanlar nasılsa bir şey olmaz diye uyarmamıza rağmen evlerine girdiler ve çoğunun maalesef cansız bedenlerini çıkarttık. el ele tutuşup can veren aileler, yardım çığlıkları atmasına ve canlı olmasına rağmen kendilerine gereken yardım hızlı ulaştırılmadığı için vefat eden insanlar oldu. en çok sanırım yıkımın olduğu yer hatay iken, teknoloji bu kadar gelişmişken hem kurtarma çalışmalarının hem de yeme içme barınma ihtiyaçlarının neredeyse sıfır olmasını ben sindiremiyorum. insanlar tanımadığı kişiler için canını tehlikeye atmasına rağmen göz göre göre ölüme terk edilmelerimizi kabullenemiyorum. en son enkaz altında kalanlar için hilti ve kepçe istedigimizde yok diyenler araya birileri girilince iş makinesi gönderip ölü bedenler çıktığında bu insanlar ikiyüzlü ve alçakça başınız sağ olsun dedi. insanlar güçlü olsun diye yanlarında moral vermeye çalışırken güçlü görünüyordum ama değilmişim. gördüğüm manzaralar ve şu afetten sonra yaşanılan şeylere dayanamadığım için şu an herkesten uzak bir yerde hüngür hüngür ağlıyorum. şu an çoğu insanın ne kalacak yeri ne yiyeceği ne de ısınabileceği materyali var. insanları sokaklarda 2 gün kaderine terk ettiler!
ali kardeşimi şu an öğrendim ve oraya yola çıkacağım. dualarınızı esirgemeyin, hepiniz iyi ki varsınız. bir de lütfen elinizden geldiğince yardım edin. edemeyen de dua etsin. allah'a emanet olun.
ama hayattayım. hepinizi endişe ettirdiğim için hakkınızı helal edin. birkaç şey yazacağım bu girdiyi editleyip şimdi. sadece iyi olduğumu yazmak istedim öncesinde. mesajlara bakamadım vaktim yok maalesef ancak azıcık soluklandığım şu anda olanları yazacağım.
öncelikle benim için şu an sarılabildiğiniz tüm sevdiklerinize sarılın. inanın kaybedene kadar değer bilinmezmiş gerçekten. pazar gecesi içimde kötü bir his olduğundan uyumamış, antep'de bulunan arkadaşımı da darlayıp gece 4'e kadar uyumamasını sağlamıştım. kendisine maalesef ulaşamadım daha umarım iyidir. depremi tarif etmeyeceğim asıl mental yönden beni yaralayan sonrası oldu. telefonumun şarjı çok az olduğundan sözlüğe yazdığım andan biraz sonraları bitmiş, durumun vehametini ve büyüklüğünü kavradığımda ise telefonu bırakın kendimizi atacak yer zor bulmuştuk. dandik bir powerbank ile şarj etmeye çalışıp sözlüğe başka yerlerde durum nasıl diye bakmak için girdiğimde ise maalesef telefonum kapandı. birçok akrabamız tanıdığımız göçük altında kaldı çoğu da vefat etti. ilk gece bina yangınları ve yaralılar ile uğraşırken senenin en soğuk günleri ve gecelerini yaşıyorduk ve hala yaşıyoruz. depremden bir gün sonra yani pazartesi günü insanlar nasılsa bir şey olmaz diye uyarmamıza rağmen evlerine girdiler ve çoğunun maalesef cansız bedenlerini çıkarttık. el ele tutuşup can veren aileler, yardım çığlıkları atmasına ve canlı olmasına rağmen kendilerine gereken yardım hızlı ulaştırılmadığı için vefat eden insanlar oldu. en çok sanırım yıkımın olduğu yer hatay iken, teknoloji bu kadar gelişmişken hem kurtarma çalışmalarının hem de yeme içme barınma ihtiyaçlarının neredeyse sıfır olmasını ben sindiremiyorum. insanlar tanımadığı kişiler için canını tehlikeye atmasına rağmen göz göre göre ölüme terk edilmelerimizi kabullenemiyorum. en son enkaz altında kalanlar için hilti ve kepçe istedigimizde yok diyenler araya birileri girilince iş makinesi gönderip ölü bedenler çıktığında bu insanlar ikiyüzlü ve alçakça başınız sağ olsun dedi. insanlar güçlü olsun diye yanlarında moral vermeye çalışırken güçlü görünüyordum ama değilmişim. gördüğüm manzaralar ve şu afetten sonra yaşanılan şeylere dayanamadığım için şu an herkesten uzak bir yerde hüngür hüngür ağlıyorum. şu an çoğu insanın ne kalacak yeri ne yiyeceği ne de ısınabileceği materyali var. insanları sokaklarda 2 gün kaderine terk ettiler!
ali kardeşimi şu an öğrendim ve oraya yola çıkacağım. dualarınızı esirgemeyin, hepiniz iyi ki varsınız. bir de lütfen elinizden geldiğince yardım edin. edemeyen de dua etsin. allah'a emanet olun.
