3285
umuttur. can-ı gönülden bağlayandır kimilerini.* farklı bir şehirde* okuduğum için, çok uzak kalıyorum galatasaray'a. aslında uzak değilim. hiç olmadım. anlayın işte. maçlara vesaire stadlara gidemiyorum. gittiğim 27 ocak 2014 galatasaray anadolu efes maçı'nda yanımda hastalığını tam anlayamadığım bir çocuk oturuyordu. kendisinin bacakları tutuyordu fakat dengesini sağlayamıyordu. bir de gözlerinde sıkıntı vardı, telefona dibinden bakıyordu. birden ayağa kalkınca, yere düştü. dedim ki; "dengeni kuramıyorsun. otur yorma kendini. biz senin için de bağırırız". birden fırladı dedi ki; "olmaz! bağırmam lazım! onlar bizim için terliyorlar orda, ben bağırmadan nasıl durayım?". gözlerim doldu. sonra "gel bana tutun, birlite bağıralım" dedim. tutundu bana. deli gibi bağırıyordu kulağımın dibinde. ağladım sözlük. ağladım. atamızın bir sözü var hani "bu milletle neler yapılmaz" diye. ben dedim ki o an "ulan, bu taraftarla neler yapılmaz".
