basit bir şekilde ezim ezim ezildiğimiz maç. rakip takım tabi ki bizim yapamadığımız şeyleri yaparak bizi bu hale getirdi ama bunu o kadar basit göstererek yaptılar ki, insan gerçekten hayret ediyor.
bütün üzüntü ve sinir patlaması arasında az biraz aklıselim yazayım diyorum. gerçekten bunu yapmak zor.
180 dakikada iki takım da aynı oyunda ısrar etti. young boys zaten bizim eksiklerimizle örtüşen bir plana sahipti. değişmemesini bir yere kadar anlarım.
biz değişiklikler yapıyor görünsek de özünde fark yaratacak bir hamle yapamadık. eksiklerimizi kapatamadık, onun yerine eksiklerimizi daha da belirginleştiren hamleler yapıp güçlü sandığımız yerlerimize abanmayı tercih ettik.
bu maçın ilk dakikalarında yüreğimizi ağzımıza getiren ilk pozisyon oldu. maç bitene kadar da bu pozisyonlar ritmik olarak devam etti. görece iyi olduğumuz işleri de saçma sapan seviyesinde yapabilince kaçınılmaz bir sonuçla, toplam averajla oyunu kıyaslarsak ucuz kurtardık diye şükreder bir halde geldik.
iki yıl üst üste şampiyonluk, rekor seriler falan derken bütün gün süren sidik yarışında bayağı bir psikolojik üstünlüğümüz vardı. bu krizden çıkana kadar bunun sert geri dönüşleri olacağı kesin.
ilaveten eylül ayındaki divanda ve ekim ayındaki mali kongrede kılıçlar çekilir gibi. hoca, cenk ergün falan derken iş yönetimi indirmeye kadar gidebilir...
(bkz:
galatasaray'da kaos)
