o zamanlar aslında çok da küçük olmayan bir çocuktum ve suratımda aptal bir gülümseme ile bu maçı köşeden takip ediyorum. "bi tane ilhan atar, bi tane tümer atar, bi tane de baidoo" (pezevenge bak baidoo'yu bile biliyor) atar dediğimde babamın bana gülümseyip yanağımı okşadığını hatırlıyorum. sanki üç yaşımdayım amk laflara bak, tipini sikeyim küçük hktwoo.
sinirliyim çünkü biz kendi maçımızı kazansak da şampiyonluğumuz bu maça başlıydı ve adeta minik bir polyanna olan benden başka bu ihtimale inanan kimse yoktu çünkü takım
13 mayıs 2001 galatasaray ankaragücü maçında zaten ipleri tamamen fenerbahçe'ye vermişti.
ali akdeniz'in golüyle samsun 1-0 geçti, ben sevindim tabi, ev ahalisi "ulan?" modunda, sonra ilk yarı bitmeden fener toparladı, maçı da aldı. tabir-i caizse ligin son haftasında suratımda aptal bir sırıtma ile
göt gibi kaldım ortada. hani üzüntüden şoke olan insanların yüzü kızarır, ağlamakla gülmek arası böyle aptal olurlar ya, aynen öyleyim.
"şimdi şimpiyin finirbihçi mi ıldı bıbıcım???" :'(
bir daha o duruma düşmemeye yemin ettim. bugün beyin yaşım bir miktar büyümüş bir şekilde karşınızda isem şerefsizim şu travmatik olayın yüzde yüz etkisi vardır. işte o yüzden rehavet yok, ful konsantrasyon!