ölümden döndüğüm maçtır. maçın gidişatı herkesin malumu. 119. dakikada gelen hırvatistan golüyle dünya başımıza yıkılmış, olduğumuz yere çöküp kalmıştık. maçı babamla beraber izliyorduk. peder bey maçın stresiyle 1 paket sigarayı bitirmiş, hırvatların golü bulduğu anda da ekrana galiz küfürler savurup ikinci pakedini almak için, 's.kerim maçını da topunu da!' diyerek arka sokaktaki bakkal'a yönlenmişti. işte tam o anda olan oldu.
semih şentürk 120+bilmem kaçta o tarihin akışını değiştiren golü attı ve ben deli dana gibi koşmaya başladım.
- babaaaaaaaaa! gol babaaaaaaaa!
babam telefonunu almamıştı. sesimi duyurmam lazımdı. balkona doğru depara kalktım. fakat hızımı hesaplayamamıştım o an ve 3. kattan düşmeme ramak kala can havliyle balkon demirine tutunabilmiştim. fakat o an hiçbir şey umrumda değildi. normalde korkudan küçük dilimi yutmama sebep olabilecek bu hadisenin şokunu o anki adrenalin seviyesiyle 1 saniyede atlatıp tekrar haykırmaya başladım.
- gooooooooool! babaaaaaaaaa gooooooool!
babam: lan dur düşeceksin amk!
- gooooooooool!
bu sefer babam tekrar yukarı depara kalkmıştı.
* penaltılardan sonra da tura çıkmıştık zaten.
*bir de
12 mart 2013 schalke 04 galatasaray maçında umut bulut'un skoru 2-3 yapan golü attıktan sonra annemi kucaklayıp evi gezdirme olayım var ama onu daha sonra anlatalım. allah'tan balkon aklıma gelmemiş o zaman.
*