2 yıl şampiyonluk sonrası 3. yıl

• 1

  yaşça görebildiğim > 85 sonrası dönemde istisnalar (96-00 arası) hariç galatasaray için uçuş yılı olması gerekirken, şahit olduğum aşağıdaki örneklerinde;
  - 86-88 sonrası 88-89
  - 92-94 sonrası 94-95
  - 11-13 sonrası 13-14
  - 17-19 sonrası 19-20
  
  görüleceği üzere dışarıdan da değil, çoğunlukla içerdeki "küçük olsun benim olsun"cu prangaların kulübün kendini aşması ve tam gaz ilerlemesinden, daha doğrusu kendi kontrollerinden çıkması ihtimalinin getirdiği hoşnutsuzluk ve akabinde işleyen tekere çomak sokmasıyla yerini uçuş yerine debelenmeye bırakmış, o sezonlarda genellikle futbol takımlarımız nal toplamıştır.
  22-24 arası 2 yıllık şampiyonluktan sonra aynı debelenmenin bir benzerine umarım bu sezon (24-25 sezonu) şahit olmayız.
  zira bakıyorsun, fenerlisi ve beşiktaşlısı yeni sezona mutlu ve umutlu girerken, galatasaray taraftarı ise sanki son 2 sezona damga vuran kendi takımı değilmişcesine, eline kaldığı çapsız ve beceriksiz bir yönetiminin ne haltlar yiyeceğini düşünmenin pesimistliği ile sezona başlamakta...
• 2

  sekmez. yine dağılma sürecine girebiliriz. inşallah girmeyiz ama galatasaray hep bunu yapıyor.
• 3

  2 yıl şampiyon olup 3. yıl dağılmadığınızda seriyi 4’e bağlayıp avrupada kupa alıyorsun zaten.
  he bu sene şampiyon olamayabiliriz. futbol bu, her sene olacağız diye bir şey yok elbet. hoca ve takımın iskelet bir sene ıskayı hakediyor haliyle. ancak bu yönetim haketmiyor. onlar gidecek.
• 4

  daha önce bu konuda endişelerimi dile getirmiştim. "şampiyon kadro" kulağa hoş gelen ancak riski yüksek bir ifade.
  evet, şampiyon kadro demek kağıt üzerinde iyi kadro demek, üstelik puan rekorları kırmış bir kadrodan bahsediyoruz ancak hiç bir rekor defosuz değildir, en basitinden 1 yaş daha yaş alan, başarıya ulaşma rehavetini, "ben iyiyim yaaa" aşırı özgüvenini de beraberinde getiren bir durum bu. sonuçta ittirile ittirile de olsa arkamızda bir fenerbahçe riski vardı, ve çok değil, sadece evlerinde bize karşı oynadıklarım maçta biraz cesur olup galip gelebilselerdi bugün başka şeyler konuşuyor olabilirdik.
  neyse, konumuza dönecek olursak, 2 güzel sezon ve şampiyonluk sonrası kadroyu korumak güzel ama aksayan yerleri "şampiyon kadro" gerekçesi altında görmezden gelmek, ya da oraları yamama işini zamana yaymak, oyalanmak, ciddiyetle ele almamak, (bu durumlar bir yerden tanıdık geliyor olmalı hepimize) bu başarıları 3. yıla taşıma noktasında ciddi problemleri de beraberinde getirmekte. maalesef galatasaray'ın yakın tarihinde şahidi olduğum 4 ikilemesinin takip eden üçüncü sezonları genellikle hüsranla sonuçlanmıştır. umarım bu sefer öyle olmaz.
  beşiktaş maçı büyük hayal kırıklığı ancak bunu fırsata çevirmek de bizim elimizde (ha bu vasıfsız yönetim buradan ne alır, ne aksiyonlar geliştirir, insan beklentiye de giremiyor).
  yine de gerekli aksiyonlar alınır, saha içi ve dışında biraz daha aktif olunur, transferde bir iki noktaya daha takviye yapmanın elzemliği iyi anlaşılırsa, o zaman belki bu maç bizim açımızdan sadece hayal kırıklığı ile hatırlanmaz.
  (bkz: 3 ağustos 2024 galatasaray beşiktaş maçı)
• 5

  galatasaray’ın yalnızca 1973 ve 1999’da ulaşabildiği olay.
  
  zaten bizim haricimizde 1992’de beşiktaş’ın 1 kez, trabzonspor’un da 1981’de 1 kez erişebildiğini görüyoruz.
  
  bunların dışında böyle bir örnek yok.
• 6

  korunmuş ve güçlenmiş kadrolar için olabilecek bir durum. sonrası genelde ambargoya dönüyor. fakat...
  
  genelde rakiplerin engellemek için en çok yatırım yaptığı dönem de bu dönem. ya herro ya merro dedikleri yıl.
  
  şampiyon takımın en büyük dezavantajı oyuncuların doyuma ulaşması. sonra yıldızların çokluğu ve yönetilememesi durumları var.
  
  bu süreçte takımın oturmuş futbol karakteri, oyuncuların birbirini iyi tanıması, altyapının sürekli üretmesi, isabetli scout transferleri tekrar şampiyonluğu mümkün kılan faktörler.
  
  bize baktığımızda ise pek böyle olmamış gözüküyor. oyunumuzu ilk yarının ortalarına kadar netlestiremiyoruz. form durumumuz da öyle.
  
  bireysel hataların çokluğundan takım birbirini ilk defa tanıyormuş gibi oynuyor zaten. koşu yoluna pas atmaktan bile aciz bir performans görüyoruz.
  
  altyapıdan bu süreçte adam gibi biri çıkmadı. çıkan takıma katkı veremeden gitti. var olan vasat altı devam ediyor.
  
  yine son iki senede çarpıcı bir scout transferi yok. en iyi örnek olan boey çok daha önce getirildi, az kalsın bedelsiz gönderiliyordu.
  
  yapılmaması gereken bir başka şey de maaş bütçesinin çok yükselmesi. bu durum doğrudan kulübü sarsıyor ve geri toparlanması çok daha uzun zaman alıyor. 2 seneye geri dönebilecekken 5 seneye ancak sıfırlanabiliyorsunuz.
  
  sözün özü üst üste 3. şampiyonluk için yaptığımız doğrular da var yanlışlar da. doğruları arttırmak yanlışlardan kurtulmak zorundayız. belki şampiyon olamayız ama en azından sonrasında dağılmamamız gerekli.